Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως μέσα στη γενικευμένη κρίση που διερχόμαστε, στη ραγδαία απομείωση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς όλους τους θεσμούς της πολιτείας, εκείνη προς τα κόμματα και τους εκπροσώπους τους, δεν έχει προηγούμενο στη ιστορία της μεταπολίτευσης. Εξ ου και η αδιαφορία των ψηφοφόρων για όλους του υποψηφίους, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, εξ ου και η μεταπήδηση υποψηφίων από τον ένα σχηματισμό στον άλλο, εξ ου και η απείθεια στα υφιστάμενα κομματικά σχήματα.
Ο πολίτης – ψηφοφόρος πέφτει κάθε βράδυ στο κρεβάτι του με μια αίσθηση εξουθένωσης, απελπισίας, απόλυτης αδυναμίας να παρέμβει, να διεκδικήσει να συμμετάσχει σε αυτό το τόσο αγρίως λοιδωρούμενο πράγμα. Δεν είναι τυχαίο ότι τριάντα έξι χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτή η πόλη δεν είδε θεού πρόσωπο, όταν στις όμορες πρωτεύουσες συντελέστηκαν μικρά θαύματα. Αργος, Καλαμάτα, Κόρινθος, για να σταθούμε στις πλέον εγγύς της πόλης μας, είδαν να αλλάζουν πρόσωπο, αργά αλλά σταθερά και να αποτελούν πρότυπα για μίμηση. Γι αυτό και όλοι, όποιον και αν ρωτήσεις, εκφράζουν την πικρία τους και την απογοήτευσή τους, μη βλέποντας φως στην άκρη του τούνελ.
Όμως ο αληθινός κίνδυνος για την πόλη μας δεν είναι άλλος από την παραίτηση των πολιτών της. Η εμπεδωμένη βεβαιότητά τους ότι τα πράγματα τους ξεπερνούν, ότι τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει, τους οδηγεί στην απόφαση να μην ψηφίσουν κανένα, αφού όλοι τους είναι «το ίδιο πράγμα».
Με αυτό το αίσθημα αδυναμίας πρέπει να αναμετρηθούμε. Προς τα εκεί πρέπει να στραφούμε και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Να τον πείσουμε πως δεν είναι όλοι τους το ίδιο, πως κάποιοι έχουν αγαθές προθέσεις και οράματα και σχέδια σωτηρίας για την πόλη. Ας τους αναζητήσουμε στο σκοτάδι της απελπισίας μας. Μπορεί, ίσως, αυτή η απελπισία να μας βγει σε καλό. Μην το αποκλείουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου