Εβδομήντα περίπου χρόνια από τον πόλεμο του ’40 και η εθνική αυτή επέτειος εορτάζεται με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει. Δηλαδή με σημαιοστολισμούς δρόμων, με γιορτές στα σχολεία, με δοξολογία, με εκφωνήσεις πανηγυρικών, με παρελάσεις, με δηλώσεις εκπροσώπων της πολιτικής ηγεσίας – πολλές φορές με άλλα αντί άλλων λόγια - ίσως και με κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση ή αφιερώματα στον Τύπο. Οι εκφωνούντες του πανηγυρικούς σε εκκλησίες και σχολεία προσπαθούν συνήθως να δώσουν ένα «μήνυμα», μέσα από τον συμβολισμό της επετείου, με εφαρμογές στο κοινωνικό και στο πολιτικό παρόν. Ωστόσο, δεν φαίνεται να συγκινούν το νεανικό, κυρίως, ακροατήριο προς το οποίο απευθύνονται, μιας και η ημέρα αυτή, όπως έχει καταντήσει, είναι μία ακόμα ευκαιρία για αργία από το σχολείο ή από τη δουλειά. Η στάση αυτή ενισχύεται από την όχι σαφή γνώση αλλά και την «ιδεολογικοποίηση» των όσων έλαβαν χώρα κατά την εισβολή των Ιταλών στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να υπάρξει διάσταση απόψεων και ερμηνειών ως προς την ουσία της αντίστασης κατά των εισβολέων.
Παρόλα αυτά, κοινή πεποίθηση αποτελεί το γεγονός πως την ώρα που ο ελληνικός λαός πρότασσε το δικό του ΟΧΙ στον εχθρό, την ίδια ώρα αυτή «η εντυπωσιακή πράξη της «άρνησης» γεννούσε τη θέση της «κατάφασης» δίνοντας ζωντανό παράδειγμα ελπίδας σε όλους τους λαούς της γης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που δεν μπορούν να δεχθούν το άλογο και παράλογο ως λογικό, το κατάφωρα άδικο και ανήθικο ως ευλογία της Θέμιδας, την εισβολή και κατοχή μιας ελεύθερης χώρας ως πράξη ειρηνικών και φιλικών διαθέσεων»!
Γι αυτό και η στήλη παραμένει ρομαντικά αθεράπευτη στην πίστη και την βεβαιότητά της ότι «οι Έλληνες, εφόσον και όταν χρειαστεί, θα γράψουν ιστορία, με το δικό τους σύγχρονο ΟΧΙ διαβεβαιώνοντας ξανά την οικουμένη ότι όσο συνεχίζουν να υπάρχουν ως λαός θα μπορεί η ανθρωπότητα να ελπίζει σε ένα ακόμη ΟΧΙ, από εκείνα που έχουν την επαναστατική ιδιομορφία να μετουσιώνουν την άρνηση σε κατάφαση προσήλωσης σε αναλλοίωτες διαχρονικά ανθρώπινες αξίες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου