Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η κρίση χρέους που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε κρίση λιτότητας. Και αυτή η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται στρέφεται αποκλειστικά εναντίον των κοινωνικών δαπανών, των συντάξεων, του δημόσιου τομέα και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Υπό την πίεση αυτή, οι κυβερνήτες μας υποδεικνύουν τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ανέργους και τους φτωχούς ως τους βασικούς υπευθύνους για μια κρίση που ούτε ήταν ούτε είναι δική τους. Η διάκριση μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, έχει χάσει τη σημασία της, δεν έχει πια κανένα νόημα. Όλα έχουν ομογενοποιηθεί, ενώ ο λαός στέκεται απέναντί τους καχύποπτος και αμήχανος, παρατηρώντας την πρωτοφανή διαπόμπευση των ιδεολογικών αρχών τους.
Τραγικές φιγούρες πολιτικής κατάντιας, κάποιοι ανάλγητοι πολιτικοί της προηγούμενης κυβέρνησης που βγαίνουν στα κανάλια και μιλούν με έμφαση περί παντός επιστητού, αντί να εξαφανιστούν από προσώπου γης και να μην παρουσιάζονται πουθενά, έτσι όπως τα κατάφεραν με την οικονομία.
Ερχεται ο Αϊνστάιν στην Ελλάδα και τον καλούν σε μια δεξίωση. Καθώς πίνει το απεριτίφ του τον πλησιάζει ένας και του λέει: -Καλησπέρα σας κύριε Αϊνστάιν, τιμή μας να σας έχουμε απόψε μαζί μας.
