Πολλές οι ανακοινώσεις διαμαρτυρίας και οι καταγγελίες από φορείς και συλλόγους για το περιστατικό της βιαιοπραγίας αστυνομικών κατά του νεαρού. Πολλά και τα ερωτήματα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, γεγονός που μας οδήγησε στη σαφή της καταδίκη. Η αλήθεια είναι, για να είμαστε ειλικρινείς, πως χωρίς φωτιά καπνός δεν βγαίνει και πως η πρόκληση στα αστυνομικά όργανα φαίνεται να ξεπέρασε τα εσκαμμένα, γεγονός όμως που δεν τα νομιμοποιεί να σηκώνουν το γάντι, και να απαντούν αναλόγως. Υπάρχουν σαφή όρια και παραδεδομένος οδικός χάρτης δράσης για αντίστοιχες περιπτώσεις.
Τι θυμώνει τον νέο τόσο, που να «κλωτσά» ό,τι βρει μπροστά του, να διακόπτει τη σχέση του με την ομαλότητα του κοινωνικού περίγυρου και να ενώνει τον θυμό και το χνώτο του με συνομηλίκους όμοια θυμωμένους; Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, ενάντιο ίσως στον «σάπιο» κόσμο των μεγαλύτερων; Ενδεχομένως. Γεγονός είναι πως η βία χαρακτηρίζει τους νεότερους σε ηλικία, που ζουν σε ένα κόσμο σμπαραλιασμένο, που παράγει οργή, βία και καταστροφή. Σε έναν κόσμο χωρίς φως στην άκρη του τούνελ για ανακούφιση και συχώρεση του άλλου, χωρίς συμπόνια και έλεος, σαν ένα παλιό τραύμα που διαρκώς πονάει. Αυτό το τραύμα, που χάσκει βουβό, βρίσκεται στο σώμα της κοινωνίας, ακατανόητο, που δεν θέλουμε όχι απλώς να ψηλαφήσουμε αλλά ούτε καν να παραδεχτούμε ότι όντως υπάρχει. Κι ας πονάει.
Μακάρι να πέφτουμε έξω, μακάρι οι φόβοι να είναι παράλογοι, αλλά αυτά τα σημάδια του θυμού, της ακραίας συμπεριφοράς, της ρήξης του κανονικού, δεν είναι νορμάλ καταστάσεις, αλλά σημάδια για πέτρινα χρόνια. Που δεν θα είναι μόνο ελληνικά. Μακάρι να διαψευστούμε.
Γι αυτό και χρειάζεται αυτοσυγκράτηση από όλους, κυρίως δε από τα όργανα της τάξης, τα οποία φρόνιμο είναι να μην ρίχνουν αλάτι στο τραύμα, όχι μόνο γιατί δεν το θεραπεύουν αλλά τουναντίον το κακοφορμίζουν. Κι ας έχουν πολλές φορές δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου