Ανάπτυξη με μπετόν;

Τελικά η ζωή έχει γυρίσματα και αυτά που ζήσαμε πριν κάμποσα χρόνια και είπαμε να μη τα ξαναδούμε ποτέ μπροστά μας, τα βιώνουμε πάλι σε επανάληψη. Όχι πως έπαψαν να υπάρχουν αλλά, τουλάχιστον, είχαμε χωνέψει κάποια πράγματα. Όπως το ότι σε περιοχές Natura υπάρχουν συγκεκριμένοι όροι δόμησης, που σκοπό έχουν όχι να μπουν αυτές οι περιοχές σε μία «γυάλα», για να προστατευθούν αποτελεσματικά μέσα στην απομόνωση από τους τοπικούς πληθυσμούς και τις ανθρώπινες δραστηριότητες, αλλά για να ανοίξουν στις τοπικές κοινωνίες, με κάποιους περιοριστικούς, έστω, όρους..

Όμως κάποιοι τα θέλουν όλα χαλαρά στο όνομα της ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης στρεβλής και … κακομαθημένης.  Αλλωστε, μην  λησμονούμε ποτέ, πόσο παρεξηγημένος είναι αυτός ο όρος. Γιατί στο όνομα της ανάπτυξης, στο παρελθόν, κατεδάφισαν οι εργολάβοι μας τα πιο όμορφα νεοκλασσικά κτήρια για να σηκώσουν επταόροφες  πολυκατοικίες στο κέντρο της Τρίπολης, με μικρά πεζοδρόμια, που δεν χωρούν καλά καλά να περνούν οι πολίτες. Στο όνομα της ανάπτυξης κινήθηκε η αντιπαροχή εξαφανίζοντας χώρους πρασίνου και χώρους που θα μπορούσαν κάλλιστα να δοθούν σε κοινή χρήση,  όπως τα οικόπεδα Ντούμα Μαυρόγιαννη.

Η ανάπτυξη ήταν και είναι η κινητήριος δύναμη που οικοπεδοποίησε κάθε σπιθαμή του Παραλίου Αστρους και όλης της παραλιακής Κυνουρίας, με ομοιόμορφα τετράγωνα  «κουτιά» πολυκατοικιών και άλλων κακόγουστων κτισμάτων  στην άκρη του κύματος. Στο όνομα της ανάπτυξης φαίνεται πως κινείτο και ο κορυφαίος πρώην υπουργός που το όνομά του φιγουράρει στη λίστα των καταπατητών της περιοχής «Μπαταρόλα» στο Παράλιο Αστρος και τώρα έχει μπλέξει στα δίχτυα της δικαιοσύνης.

Γι αυτό και κάποιοι «ξίνισαν» με το νομοσχέδιο που δυσχεραίνει  τη δόμηση σε περιοχές δικτύου  Νatura,  με το όριο των δέκα στρεμμάτων που θέτει ως προϋπόθεση και ξεσπάθωσαν κατά της υπουργού, επιστρέφοντας έτσι σε εποχές που καταστρέφαμε για να αναπτυχθούμε. Ποτέ δεν κατάλαβαν οι εν λόγω πως η ενασχόληση με το περιβάλλον αποτελεί μία μακροχρόνια επένδυση. Ακόμα και σε έκτακτες περιστάσεις, σαν τις σημερινές, όπου η χαλάρωση ως προς την τήρηση των νόμων δεν οδηγεί στην ανάπτυξη, αλλά στην οπισθοδρόμηση, δια του οριστικού μπαζώματος των πάντων.  Νισάφι πια.