Τίτλοι «τέλους» για το φετινό πολιτιστικό καλοκαίρι του δήμου Τρίπολης, απόψε, με το έργο «Ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ από το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης. Και όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις καλούμαστε σε έναν απολογισμό των πεπραγμένων της χρονιάς που πέρασε και σε κριτική όσων τραυμάτισαν το χώρο και είναι επιβεβλημένη η διόρθωσή τους στο μέλλον. Μιλάμε μεταξύ άλλων για την αδιόρθωτη συμπεριφορά κάποιων συμπολιτών μας που προσερχόμενοι στο θέατρο του Αγιώργη δεν εννοούν να σεβαστούν τους κανόνες λειτουργίας του χώρου, που γραπτοί και άγραφοι νόμοι αλλά και ο πολιτισμός και η ευπρέπεια επιβάλλουν.
Και ένας εξ αυτών είναι το κλείσιμο των κινητών τηλεφώνων και των φωτογραφικών μηχανών, με ή χωρίς φλας, καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Ασχετα αν παίζεται κωμωδία, πολλώ δε μάλλον κάποια άλλη σοβαρή παράσταση. Η τήρηση των κανόνων αυτών είναι εκ των ων ουκ άνευ για την απόλαυση από το ακροατήριο του παιζόμενου έργου. Πράγμα που καταστρατηγήθηκε πολλάκις εφέτος από άτομα τα οποία ερχόμενα στο θέατρο αντί να αποθέτουν εκτός, έφερναν μαζί τα δικά τους ήθη και απαξίωναν εντελώς τους κανόνες λειτουργίας του χώρου, με αποτέλεσμα όταν τα φώτα χαμήλωναν και η συγκίνηση ανέβαινε, να αστράφτουν σε όλο το κοίλο τα φλας και να κουδουνίζουν εκνευριστικά τα κινητά.
Στο μέλλον το ζήτημα πρέπει να προσεχθεί από τους αρμοδίους και να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη αυστηρότητα. Ώστε, όπου δεν πίπτει λόγος ας πίπτει ράβδος. Δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η κατάσταση με τα άτομα αυτά «που αρνούνται να προσαρμοστούν σε κάποιο άλλο διαφορετικό πλαίσιο πέρα από αυτό που γνωρίζουν. Που αδιαφορούν για το αν με τις ενέργειές τους ενοχλούν τους διπλανούς, για την ακρίβεια δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι τους ενοχλούν.
Το περίεργο είναι πως δεν είναι καινοφανής αυτή η συμπεριφορά. Οτι δεν είναι ένα πρωτόγνωρο σύμπτωμα της ελληνικής κοινωνίας. Το κακό είναι ότι και αυτή η αντικοινωνική συμπεριφορά εντάσσεται δίπλα σε άλλες αντίστοιχες, και χαρακτηρίζουν πολλές μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες αυτής της χώρας. Με γενικό χαρακτηριστικό την απόλυτη αδιαφορία για τους κανόνες εύρυθμης συμβίωσης και απόλυτης αδιαφορίας για το αν και πόσο ενοχλείται ο διπλανός μας από τις δικές μας δράσεις. Μια κοινωνία που δεν συμβιώνει, απλώς συνυπάρχει». Όλγα Σελλά, εφημ. Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου