Πρέπει κανείς να αισιοδοξεί ή όχι από τα συμβαίνοντα στο χώρο μας; Πρέπει να περιμένει κάτι καλύτερο στο μέλλον ή όχι; Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου κομίζουν ίχνος αισιοδοξίας από τα πρόσωπα που διεκδικούν τους δημαρχιακούς θώκους ή είναι όλοι τους μια από τα ίδια;
Η στήλη στέκει σκεπτική μπροστά στο φαινόμενο αυτό. Και ανήσυχη. Όπως τόσοι και τόσοι από αυτούς που ακούμε, που μας μιλάνε, που συζητάμε.
Μια περιήγηση στα διάφορα blogs του ιστοχώρου, που έχουν σχέση με τα Αρκαδικά και γενικότερα Πελοποννησιακά ζητήματα, αναδεικνύει τις αγωνίες και τις διαρκείς αναζητήσεις των νέων αλλά και των μεγαλύτερων για κάτι καινούργιο και δημιουργικό. Στο σημερινό λεξιλόγιό τους δεν ακούμε τίποτε πλέον από τα παλιά ξύλινα που συνήθιζαν. Ακούμε μόνο φωναχτή την αγωνία, την ειλικρινή αναζήτηση, την διάθεση για αυτοκριτική και ανατροπή. Παυλής, Γεωργακόπουλος, Σμυρνιώτης, Μανδρώνης, Δελφάκης, Νικολάου, Καβουρίνος κα πιθανώς κάποιοι άλλοι αύριο, καλούνται να ξεπεράσουν παλιές αγκυλώσεις, στο μέτρο που κάποιοι εξ αυτών εμπλέκονται με το παρελθόν και να αναζητήσουν το αναγεννητικό για την πόλη.
Θα έχουν παρατηρήσει ασφαλώς πως η δυσθυμία, που στοίχειωνε τους τελευταίους μήνες μετασχηματίζεται σε οργή και σε κραυγή αγωνίας. Και αυτή η αγωνία είναι μια πρόκληση και ταυτόχρονα πρόσκληση για αναγέννηση του ηθικού μας, με διαμεσολαβητές αυτούς τους ίδιους.
Προφανώς, όλες αυτές οι κραυγές, σκόρπιες προς το παρόν, ασύντακτες και αδύναμες, δεν θα ανατρέψουν πάραυτα το ισχύον σκηνικό της αδιαφορίας για την πόλη, των ηττημένων και παραιτημένων. Όμως δείχνουν, όλο και καθαρότερα, ότι υπάρχει καθαρό βάθος κάτω από τη δυσώδη επιφάνεια. Γι αυτό και σπρώχνουν τόσους πολλούς, παλιούς αυτοδιοικητικούς αλλά και νέους στην εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου. Η κρίση πολιτικής είναι κυρίως κρίση των διαχειριστών της. Δεν είναι κρίση όλου του κοινωνικού σώματος. Γι αυτό και ευελπιστούμε για το καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου