Παράλογες αυξήσεις

Τελικά με την αύξηση της τιμής των διοδίων η ελεύθερη μετακίνηση μετατρέπεται σε μετακίνηση... των εχόντων. Το μοντέλο των συμβάσεων παραχώρησης, που επελέγη στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας για την ανακατασκευή των μεγαλύτερων εθνικών οδών της χώρας αποδεικνύεται στην πράξη ότι πάσχει όχι μόνον στην υλοποίηση, αλλά και στη φιλοσοφία του. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι οδηγοί καλούνται να πληρώνουν ολοένα και υψηλότερα διόδια για δρόμους που θα χρησιμοποιήσουν στο μέλλον ή... δεν θα χρησιμοποιήσουν καθόλου.

Η βασική φιλοσοφία των πέντε συμβάσεων παραχώρησης είναι ότι μεταβιβάζουν το κόστος ανακατασκευής και λειτουργίας των εθνικών οδών στον «χρήστη», δηλαδή στον οδηγό. Ωστόσο, η περίοδος είσπραξης διοδίων ξεκινά πολύ πριν από την παράδοση του έργου, ενώ το ύψος των διοδίων είναι δυσθεώρητα υψηλό όχι μόνο για τα σημερινά δεδομένα, αλλά και για τα δεδομένα της εποχής που οι συμβάσεις υπεγράφησαν.

Το ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν με την  αύξηση στο δρόμο Κορίνθου – Τρίπολης και πριν ολοκληρωθεί ο δρόμος από την κοινοπραξία «Μορέας», το βλέπουμε και σήμερα με την λειτουργία των  νέων σταθμών (Ασέα) και την εκ νέου αύξηση σε παλιούς σταθμούς. Θα το βλέπουμε, κατά τα φαινόμενα,  πολύ συχνά στο μέλλον με την ετήσια  τιμαριθμική αύξηση των παραχωρησιούχων και σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά έως τώρα.  Απαραίτητη η τελευταία διευκρίνηση καθώς μόνο με το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτεται πόσο επαχθείς είναι τελικά για τους οδηγούς οι όροι των συμβάσεων.

Δίκαιες λοιπόν οι διαμαρτυρίες των οδηγών για τις  « ληστρικές συμβάσεις που έφτιαξε η κυβέρνηση της Ν.Δ.». και ακόμα πιο δίκαιες οι απαιτήσεις τους για  εξορθολογισμό των διοδίων, σε μια εποχή οικονομικής κατάρρευσης και εκτροχιασμού των οικονομικών σταθερών και δεδομένων της χώρας μας.