Έγινε και γίνεται ακόμα-και σωστά-πολλή συζήτηση για το εκβιαστικό δίλημμα που έθεσε ο Παπανδρέου πριν τις εκλογές, φτάνοντας στο αισχρό σημείο να μιλήσει για πατριωτισμό και αντιπατριωτισμό. Όμως δεν ήταν μόνο ο Παπανδρέου που προσπάθησε να θέσει διλήμματα. Το ίδιο έκαναν όλα τα κόμματα και όλοι οι υποψήφιοι απέναντι σε όσους και όσες είχαν κατά νου να εκφραστούν πολιτικά μέσω της αποχής. Ιδιαίτερα το έκαναν κόμματα, οργανώσεις και υποψήφιοι που στην προμετωπίδα τους έχουν... κάτι το αριστερό. Αυτοί είναι που προσπάθησαν να απαξιώσουν την αποχή, να λοιδορήσουν προκαταβολικά όσους και όσες θα τη χρησιμοποιούσαν, να λασπώσουν μια συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά, υποψιαζόμενοι μάλλον ότι η αποχή θα τους στερούσε εκλογική πελατεία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το έκαναν. Το ξαναδοκίμασαν και πριν τις ευρωεκλογές του 2009. Και τι δεν μηχανεύτηκαν. Έσχατο όπλο τους το γεγονός ότι κάποιοι χαβαλέδες τύποι της δημοσιολογίας μιλούσαν επίσης για αποχή. Αυτή τη φορά, όμως, οι χαβαλέδες απείχαν από το χαβαλέ περί αποχής. Οι εκλογές είχαν πάρει διλημματικό χαρακτήρα από τους ηγέτες του δικομματισμού («αντιμνημονιακός» ο Σαμαράς, μνημονιακός ο Παπανδρέου) και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν σηκώνει χαβαλέ. Έτσι, το ρεκόρ αποχής (αλλά και άκυρων-λευκών) που σημειώθηκε ήταν μια αυθεντική πολιτική έκφραση οργής και αποδοκιμασίας ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Γι’ αυτό και από το βράδυ των εκλογών, η πλάκα άλλαξε πλευρά. Από τον Παπανδρέου και το Σαμαρά, που δήλωσαν «προβληματισμένοι», μέχρι την Παπαρήγα, όλοι άρχισαν να γλείφουν αντί να λοιδορούν όσους απείχαν από τις κάλπες της απάτης.
«Έκαναν αποχή θέλοντας να δώσουν ένα σαφές μήνυμα καταδίκης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ», δήλωσε η Παπαρήγα, λες και το κόμμα της εξαιρέθηκε κατά κάποιο μαγικό τρόπο από την αποδοκιμασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου