Θα κλείσουν ποτέ;

Χωματερές και βιολογικοί καθαρισμοί φέρνουν την Ελλάδα για δεύτερη φορά στο εδώλιο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ελληνικών αρχών προκειμένου να πείσουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να δείξει -περαιτέρω...- καλή θέληση στις μεγάλες περιβαλλοντικές εκκρεμότητες της χώρας, η επιβολή δυσθεώρητων ευρω-προστίμων απειλεί να τινάξει στον αέρα τα βεβαρημένα δημοσιονομικά της χώρας. Τα  περιθώρια κατανόησης των ευρωπαίων έχουν εξαντληθεί. Ειδικά για την περιοχή μας, την Πελοπόννησο, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και παρά το στόχο που τέθηκε από κυβερνητικής πλευράς, για το κλείσιμο των ΧΑΔΑ  ως τον Σεπτέμβριο του ερχόμενου έτους,   τίποτα δεν μας εξασφαλίζει από τα πρόστιμα.

Η ουσία είναι πως όλα τα προηγούμενα  χρόνια με ευθύνη των αυτοδιοικητικών αρχόντων, χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Δεν είναι μακριά οι ατέρμονες συζητήσεις στο δημαρχείο Τρίπολης, παρουσία του τότε Περιφερειάρχη, για το κλείσιμο των ΧΑΔΑ και την τοποθέτηση δεματοποιητών.

Όποιες περιοχές επελέγοντο για να τους φιλοξενήσουν, συναντούσαν τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών. Φυσικό κατά ένα μέρος, αφού κανένας δεν τους είχε πείσει ότι μια τέτοια επένδυση όχι μόνο μπορεί να μην υποβαθμίζει την περιοχή τους, αλλά το εντελώς αντίθετο: να την αναβαθμίζει! Μάλλον γιατί κανείς υπεύθυνος φορέας –οι δήμοι, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Περιβάλλοντος;– δεν είχε  καταλήξει στον τρόπο επεξεργασίας των απορριμμάτων. Μέχρι τώρα, επιλέγουμε Χώρους Υγειονομικής Ταφής, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς τους εξοπλίζουμε ώστε να μην επιβαρύνεται η περιοχή που τους φιλοξενεί.

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί συγκροτημένες και ολοκληρωμένες  απόψεις για την επεξεργασία των απορριμμάτων. Υπάρχουν επιστήμονες  που γνωρίζουν, που προτείνουν, που καταθέτουν τη γνώμη τους αρμοδίως. Παρ’ όλα αυτά, στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ένα από τα μεγάλα αγκάθια στον ρυθμό των μεγάλων πόλεων της χώρας είναι ότι ούτε η πολιτεία ούτε οι πολίτες τους φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει πως το θέμα των σκουπιδιών δεν είναι απλώς θέμα υγιεινής. Είναι πάνω απ’  όλα  θέμα πολιτισμού. Και θα μπορούσε να γίνει και κατεύθυνση αυτής της δυσεύρετης και αναγκαίας ανάπτυξης. Τόσο δύσκολο είναι;