Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε την υποβάθμιση της πραγματικής οικονομίας, αυτής της οικονομίας που έχει ως περιεχόμενο την υπαρκτή οικονομική δραστηριότητα. «Πραγματική» οικονομική δραστηριότητα είναι η παραγωγή, για παράδειγμα τα αγαθά που «παράγει» ο αγρότης, ο πρωτογενής τομέας μπορεί να θεωρηθεί τομέας με πραγματική οικονομική διάσταση. Το ίδιο και ο τομέας της μεταποίησης, ο οποίος και αυτός κατά κάποιον τρόπο «παράγει» αγαθά. Η υποβάθμιση της πραγματικής οικονομίας στη χώρα μας σήμανε και την ελάττωση της «παραγωγικής εργασίας», σε όφελος της «παρασιτικής» δραστηριότητας. Η «παρασιτική» δραστηριότητα περιλαμβάνει ως συμμέτοχους πολλές φορές το ίδιο το κράτος, αλλά και την υπερτίμηση των αγαθών, των υπηρεσιών και την αυξανόμενη εισαγωγή αγαθών. Ζήσαμε λοιπόν τη δική μας «φούσκα», με υψηλότατο δανεισμό, χαμηλότατη ανταγωνιστικότητα, με «άδικη» κατανομή πόρων και εισοδημάτων.
Αυτό που μένει είναι να αναπτύξουμε προτεραιότητες τέτοιες ώστε να βελτιώσουμε το οικονομικό μας προφίλ, να πάρουμε βαθιές ανάσες από την προώθηση της πραγματικής οικονομίας. Χρειαζόμαστε όσο ποτέ την πραγματική οικονομία κι όχι την κατανάλωση, δεν αρκεί να επανέλθει η κατανάλωση στα επίπεδα που ήταν πριν την κρίση και το ΔΝΤ, δεν αρκεί η φράση: «ο κόσμος πρέπει να βρει χρήματα να ξοδέψει για να ζωντανέψει η αγορά».
Χρειαζόμαστε να κάνουμε βήματα και στροφή προς την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, αυτό είναι ένα από τα πολλά στοιχήματα που πρέπει να κερδίσουμε. Η Τουρκία και άλλοι εξωτικοί προορισμοί έχοντας χαμηλότερο κόστος ως τουριστικός προορισμός, με ταυτόχρονη αξιοσημείωτη βελτίωση στην ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας, αποτελούν σοβαρότατο πρόβλημα για ένα ζωτικό μας παραγωγικό κλάδο. Επομένως το κόστος παραγωγής είναι αυτό που πρέπει να μειωθεί και όχι η αύξηση του καταναλωτισμού. Το κόστος παραγωγής που περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου, το κόστος προμήθειας, το κόστος εύρεσης και χρήσης της κατάλληλης εργασίας και το κόστος διάθεσης του τελικού προϊόντος και υπηρεσίας. Αυτό που είναι στο χέρι της οικονομικής πολιτικής της χώρας είναι να μειώσει το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος. Τότε πετυχαίνουμε φτηνό προϊόν, που με την κατάλληλη κατάρτιση θα είναι και αξιόπιστο. Υπάρχουν μοναδικά προϊόντα της ελληνικής γης, τα οποία με τις κατάλληλες προωθητικές ενέργειες (εκπαίδευση ανθρώπινου δυναμικού, γνώση της πραγματικής ζήτησης κα.), μπορούν να ζωντανέψουν την οικονομία μας και να ελαττώσουν την ανεργία μας.
Χρειαζόμαστε την προώθηση ποιοτικά και ποσοτικά του τουρισμού, των έργων περιβάλλοντος και υποδομής, στοχευμένων καλλιεργειών γης και ..παιδείας. Δε χρειάζονται ούτε γιγάντιοι πόροι, ούτε ιδιαίτερες τεχνολογικές ικανότητες, χρειάζεται θέληση και φαντασία. Όπως έχουμε παρατηρήσει στην ανάλυση της έννοιας της φαντασίας, η ρήση «στην πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα», μπορεί να επαληθευτεί με τη δύναμη της φαντασίας. Η φαντασία χρειάζεται γιατί δίδει τη δυνατότητα περιγραφής καταστάσεων που μπορεί να συμβούν στο μέλλον. Να μια σημαντική παράμετρος που έχει τόσο ανάγκη σήμερα η πολιτική πρακτική: «επίτευξη συνθηκών και στόχων που θα επαληθευτούν στο μέλλον».
Με τη δύναμη λοιπόν, όχι μόνο της γνώσης της πραγματικότητας, αλλά και της φαντασίας η πραγματική οικονομία θα βρει τα «πατήματά» της, όπου θα απορροφηθούν οι διαθέσιμοι ανθρώπινοι πόροι και θα συρρεύσουν τα κεφάλαια που ψάχνουν για νέες ευκαιρίες. Το ζητούμενο είναι να είμαστε ικανοί για να καλλιεργήσουμε αυτό το μοντέλο με επάρκεια και βάθος χρόνου.
Κοινή προσπάθεια στην πραγματική παραγωγή αγαθών και προϊόντων και όχι στην εικονική.. Το συστατικό που χρειαζόμαστε λοιπόν είναι το imagine (παραστατική λειτουργία) και όχι το fantasy (πλάθουμε με τη φαντασία, η φαντασίωση), είναι το development (ανάπτυξη) και όχι το growth (μεγεθυνση)..
open politics
http://openpolitics.posterous.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου