Που πάμε;

Αποκαλυπτικός  υπήρξε  χθες ο επί κεφαλής της μείζονος μειοψηφίας για τα έξοδα των πασχαλινών εκδηλώσεων του Δήμου μας. Και τα παραδείγματα που ανέφερε όντως μας προβληματίζουν.  Όχι πως θα είχε κανείς αντιρρήσεις στο να περικοπούν κάποια εξ αυτών, αλλά στο να αξιολογηθούν και να αποδοθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις, χωρίς υπερβολές και διακριτική προτίμηση των ημετέρων.

Να το πούμε αλλιώτικα. Όλοι οι δήμαρχοι της πόλης, όσοι τουλάχιστον κυβέρνησαν  εδώ και πολλά χρόνια το δήμο αυτό, κυρίαρχη επιδίωξη είχαν τη διοργάνωση ενός λαμπρού και πανελλήνιας εμβέλειας πασχαλιάτικου εορτασμού, που θα αναδύκνυε την πόλη μας  ως τον καλύτερο τουριστικό προορισμό, την εποχή αυτή.

Αποτελούσε και αποτελεί μάλιστα την καταξίωση της δημαρχιακής τους θητείας, μαζί με τον άλλο εορτασμό της Αλώσεως της Τριπολιτσάς.  Και λίγο ως πολύ όλοι τα κατάφερναν. Ακολουθώντας την πεπατημένη ή τη συνδρομή ειδικών αρχιτεκτόνων, δημιούργησαν σχολή εορτασμού, με σύνεση και λογισμό στα έξοδα, στα οποία μπορεί να μην ήταν φειδωλοί, ήταν όμως προσεκτικοί και οικονόμοι. Χωρίς να προκαλούν. 
Φέτος, από  ότι φαίνεται, με λιγότερο κόσμο και σαφώς λιγότερο πασχαλινό διάκοσμο, αγγίξαμε ή ξεπεράσαμε τα «όρια» με το είδος της οικονομικής σπατάλης, που διακριβώνεται εκ των υστέρων. Και ύστερα από αυτά που ακούστηκαν και διαπιστώνουμε μέσα από τη «Διαύγεια» , αναρωτιόμαστε μήπως τελικά  αγγίξαμε την Ύβρι; Μήπως είναι ανάγκη να επανεξετάσουν, οι του δήμου κρατούντες, την αδικαιολόγητη γαλαντομία τους προς τους προμηθευτές, από τους οποίους  πολλοί είναι κατ΄ επιλογή και ανάθεση, όσον αφορά τις τιμές των προϊόντων προμήθειας, γιατί  σε διαφορετική περίπτωση  το αδιέξοδο είναι εδώ- σε καιρούς τόσο χαλεπούς;
Ας αναλογιστούμε, με υπευθυνότητα: Πού πάμε,  πώς και ποιο το κόστος;