Οι «αγανακτισμένοι»

Δεν μπορούμε να πούμε πως η πόλη μας προχθές κινήθηκε στο ρυθμό της απεργίας που είχαν κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, καθώς οι περισσότεροι υπάλληλοι και εργαζόμενοι  πήγαν στις δουλειές τους και εργάστηκαν κανονικά.   Όσοι απήργησαν εκτέλεσαν το αναφαίρετο δικαίωμά τους, ελεύθερα και χωρίς κανένα εμπόδιο.  Η προσπάθεια όμως που κατεβλήθη από ορισμένα άτομα γνωστού ιδεολογικού χώρου να εμποδίσουν την εργασία των εργαζομένων σε τράπεζα, το μόνο που κατάφερε, όπως και κάθε φορά που το επιχειρεί, είναι η αγανάκτηση και ο εκνευρισμός για τις χαμένες ώρες, εργατών και συναλλασσομένων.

Όμως κάποτε  θα πρέπει όλοι να συνειδητοποιούμε τα όριά μας και ανάλογα να ενεργούμε, σύμφωνα με τη βασική αρχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που καθορίζει ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Αυτόν τον κανόνα φαίνεται πως σκόπιμα τον αγνοούμε.  Σε σημείο που   κάθε κοινωνική, επαγγελματική ή πολιτική ομάδα να πιστεύει πως είναι δικαίωμά της να επιβάλλει με οποιοδήποτε μέσο τα αιτήματά της, αδιαφορώντας για το κόστος που θα πληρώσουν κάποιοι ή και το κοινωνικό σύνολο ακόμη.
Το  δε εξωφρενικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι όλοι αυτοί διατείνονται πως δρουν στ' όνομα της προστασίας των λαϊκών δικαιωμάτων και ενάντια στην κρατική αυθαιρεσία. Εξ ου και οι καταλήψεις πότε στο ΙΚΑ, πότε στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης, πότε στο Δημαρχείο, πότε σε τράπεζες, όπως χθες,  κλπ. Με αποτέλεσμα την αγανάκτηση των πολιτών, που κάποιοι φθάνουν έως τα άκρα.

«Ας μην ξεχνούμε πως οι αγανακτισμένοι πολίτες ήταν το πολιτικό εργαλείο της Δεξιάς τη δεκαετία του ’60, τότε  που οργάνωνε το παρακράτος για να διοικήσει, με τα τραγικά για όλους αποτελέσματα.

Σήμερα, βέβαια, τη δημοκρατία μας δεν την απειλούν τα τανκς. Την απειλεί ο πόλεμος «όλων εναντίον όλων», η τυραννία της αγανάκτησης. Ο τραμπούκος που προπηλακίζει όποιον θέλει να πληρώσει εισιτήριο δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από τον αγανακτισμένο του παρακράτους:  κι αυτός το ψωμί του έβγαζε, κι αυτός πίστευε πως είχε δίκιο».(Τ. Θεοδωρόπουλος) 
Αυτό ας το σκεφτούν όσοι εμποδίζουν κάποιους να πάνε στη δουλειά τους,  διότι πιστεύουν πως αδικούνται, και σε μερικές περιπτώσεις όντως αδικούνται. Όμως κάποτε πρέπει να ισχύσουν και οι νόμοι. Διότι αυτή τη στιγμή, με τούτα και με εκείνα, η ελληνική κοινωνία είναι απροστάτευτη απέναντι στην ίδια της την αγανάκτηση.