Τις πόρτες των σπιτιών μας διαβαίνουν τις μέρες αυτές οι αρμόδιοι της στατιστικής υπηρεσίας για την απογραφή του πληθυσμού και των οικονομικών μεγεθών του νομού και της χώρας μας. Πόσοι είμαστε σε σύγκριση με την προ 10ετίας μέτρηση και ποιες οι προοπτικές, βάσει αυτής της σύγκρισης για το μέλλον.
Για την Αρκαδία, όλα λίγο πολύ είναι γνωστά. Ακολουθεί σταθερά την κατιούσα εδώ και πολλά χρόνια, βλέποντας να μετατρέπεται η περιοχή της Γορτυνίας και οι ορεινές περιοχές των άλλων επαρχιών της, σε παραθεριστικές, από μόνιμες κατοικίες. Όπως και τους εκπροσώπους της στο Κοινοβούλιο, από πέντε με έξι τα προηγούμενα χρόνια, να κατρακυλούν σήμερα στο μισό, με φθίνουσα, συνεχώς, προοπτική.
Από πλευράς πληθυσμού, ό, τι κι αν καταγράψει η νέα απογραφή, το σίγουρο είναι ότι οι Αρκάδες δύσκολα θα γλιτώσουν από τη δημογραφική βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας, όσοι αλλοδαποί και αν προστεθούν εν τω μεταξύ.
Πέρα από αυτά, λίγο ως πολύ γνωστά και ψηλαφητά κάθε μέρα, η απογραφή δεν θα μας πει για το αυτοδιοικητικό σύστημα το οποίο παραμένει δέσμιο του παρελθόντος του, κομματικά εναγκαλισμένο, ανίκανο να κάνει τις τομές που χρειάζεται ο δήμος και ο νομός. Δεν θα μας πει για δημόσιους λειτουργούς στο Παναρκαδικό νοσοκομείο που χρηματίζονται, για υπαλλήλους της πολεοδομίας ή της εφορίας που επίσης «λαδώνονται». Ακόμα, δεν θα μας πει και για όσους δημόσιους λειτουργούς και πολίτες που πάνε κόντρα στο ρεύμα, παίρνοντας προσωπικά ρίσκα για να κάνουν τη δουλειά τους. Με το χαμόγελο στα χείλη και με προφανή τη διάθεση εξυπηρέτησης στον τομέα ευθύνης του καθενός, είτε εργάζονται στο νοσοκομείο, είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η απλή εκτέλεση των καθηκόντων τους, όπως το απαιτεί η συνείδησή τους, αποτελεί, δυστυχώς την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Που δεν μετριούνται με καμία απογραφή, γιατί όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ποιότητα του ατόμου, η οποία περιλαμβάνει την ευγένεια, την έγνοια για τον άλλο, για τον πεινασμένο του δρόμου, για τα παιδιά των φαναριών, για τον αλλοδαπό που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι, για τον σεβασμό, για τον συμπολίτη και για την κοινωνία. Για όχι, δηλαδή, πάγια αγαθά, η απόκτηση και διατήρηση των οποίων απαιτεί προσπάθεια, αφοσίωση και επιμονή.
Πέρα από αυτά, λίγο ως πολύ γνωστά και ψηλαφητά κάθε μέρα, η απογραφή δεν θα μας πει για το αυτοδιοικητικό σύστημα το οποίο παραμένει δέσμιο του παρελθόντος του, κομματικά εναγκαλισμένο, ανίκανο να κάνει τις τομές που χρειάζεται ο δήμος και ο νομός. Δεν θα μας πει για δημόσιους λειτουργούς στο Παναρκαδικό νοσοκομείο που χρηματίζονται, για υπαλλήλους της πολεοδομίας ή της εφορίας που επίσης «λαδώνονται». Ακόμα, δεν θα μας πει και για όσους δημόσιους λειτουργούς και πολίτες που πάνε κόντρα στο ρεύμα, παίρνοντας προσωπικά ρίσκα για να κάνουν τη δουλειά τους. Με το χαμόγελο στα χείλη και με προφανή τη διάθεση εξυπηρέτησης στον τομέα ευθύνης του καθενός, είτε εργάζονται στο νοσοκομείο, είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η απλή εκτέλεση των καθηκόντων τους, όπως το απαιτεί η συνείδησή τους, αποτελεί, δυστυχώς την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Που δεν μετριούνται με καμία απογραφή, γιατί όλα αυτά έχουν να κάνουν με την ποιότητα του ατόμου, η οποία περιλαμβάνει την ευγένεια, την έγνοια για τον άλλο, για τον πεινασμένο του δρόμου, για τα παιδιά των φαναριών, για τον αλλοδαπό που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι, για τον σεβασμό, για τον συμπολίτη και για την κοινωνία. Για όχι, δηλαδή, πάγια αγαθά, η απόκτηση και διατήρηση των οποίων απαιτεί προσπάθεια, αφοσίωση και επιμονή.
Η διαφορά, εν τέλει, ανάμεσα στο καλό και στο κακό μέσα μας δεν θα φανεί σε αυτήν την απογραφή. Ίσως την επόμενη, μετά από δέκα χρόνια, θα γνωρίζουμε ποιο από τα δύο θα έχει υπερτερήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου