Η Τρίπολη θα μπορούσε τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενη τα ευρωπαϊκά πακέτα να είχε κάνει λαμπρά βήματα στον τομέα των ποδηλατόδρομων, επενδύοντας σημαντικά σε ποδηλατικές υποδομές. Όμως αδιαφόρησε πλήρως, επιδοτώντας με την αδιαφορία της αυτή την ενίσχυση της μετακίνησης με Ι.Χ., παρότι το ανάγλυφο του εδάφους της είναι ιδανικό και το κλίμα επίσης πρόσφορο, για το σκοπό αυτό. Βέβαια η πολεοδομική αναρχία, με τους στενούς δρόμους, σίγουρα δεν βοηθάει για κάτι ουσιαστικό. Ιδίως, όταν η καθημερινή χρήση του αυτοκινήτου έχει καταστεί συνήθεια η οποία με τη σειρά της έχει εκφυλίσει την πόλη και εκμηδενίσει τον αδύναμο άνθρωπο, τον ηλικιωμένο, τα ΑΜΕΑ, τα πεζοδρόμια, τον δημόσιο χώρο.
Γι αυτό και ο ποδηλάτης καθίσταται ο αδύναμος στόχος, σε μια κουλτούρα που επιβραβεύει τον ιδιώτη αυτοκινητιστή. Γι αυτό και οι χρήστες του συσπειρώνονται μέρα με τη μέρα, επιδιώκοντας με τις, ανά τακτά διαστήματα, ποδηλατάδες στην πόλη μας, να υπενθυμίσουν στη δημοτική αρχή το δέον γενέσθαι και να πιέσουν για την δημιουργία λωρίδων ποδηλάτου. Κυρίως τώρα που σχεδιάζονται ρυμοτομικές παρεμβάσεις στον αστικό ιστό, με την πεζοδρόμηση κεντρικών οδικών αρτηριών, όπως η Εθνικής Αντίστασης και η Τάσου Σεχιώτη.
Πρέπει να καταλάβουμε πως το ποδήλατο αλλάζει τον χαρακτήρα μιας πόλης και οι υποδομές που το ακολουθούν, σε συνδυασμό με την ουδετερότητα στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, το καθιστούν καταλύτη της αλλαγής για μια καλύτερη, ανθρώπινη ζωή.
Όταν η πόλη αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα να συγκρουστεί με τα συμφέροντα της Ι. Χ. κουλτούρας και των αλλαγών που η ελληνική κοινωνία οφείλει να κάνει, τότε και οι εβδομαδιαίες ποδηλατάδες δεν θα χρειάζονται πια και η πόλη δεν θα ενοχλείται. Η ουσία έγκειται στην αρμονική συνύπαρξη όλων στους δρόμους. Χωρίς παράπονο από κανένα. Λύσεις υπάρχουν. Ποιος θα τολμήσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου