Όμηροι συντεχνιών

Όμηρος των συνδικαλιστών της ΔΕΗ για μια ακόμη φορά η ελληνική κοινωνία. Όπως όμηρος των πάσης φύσεως, προελεύσεως και σκοπιμότητας παράσιτων. Που ανεβοκατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ σαν στο σπίτι τους. Γιατί έτσι έμαθαν τόσα χρόνια, χωρίς κανείς να τολμήσει να τους εναντιωθεί. Να εκλαμβάνουν τη ΔΕΗ ως ιδιωτικό τους μαγαζί. Σαν κάποιους από μας, που εκλαμβάνομε τους δρόμους ως δοχεία απορριμμάτων, τα ρέματα ως προσωπικό μας οικόπεδο, τα πεζοδρόμια ως προέκταση του μαγαζιού μας και το κράτος ως ταμείο που θα βολεύει τα παιδιά μας.

Γι αυτό και μπορεί εύκολα να συμπεράνουμε τι ακριβώς υπερασπίζονται όταν διακηρύσσουν τον μέχρι εσχάτων αγώνα , που καταλήγει στην εξαθλίωσή μας, για να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ.

Ως εκεί όμως. Το παιχνίδι πρέπει να τελειώσει κάποτε. Η συνδιοίκηση και το καθεστώς «ιδιοκτησίας»  που διακατέχει τους συνδικαλιστές της δημόσιας επιχείρησης, με τα συμφέροντα των καταναλωτών να τίθενται σε τελευταία μοίρα, δεν έχει θέση στη σημερινή εποχή της λιτότητας που περνάμε. Τα πάντα πρέπει να αξιολογηθούν με όρους συμφέροντος του δημοσίου και όχι των συνδικαλιστών.
Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι το να δημιουργηθεί ένα ιδιωτικό μονοπώλιο στη θέση της ΔΕΗ δεν θα ήταν προς το συμφέρον κανενός. Όμως, γιατί μια μονάδα ηλεκτροπαραγωγής, μια λιγνιτική μονάδα της ΔΕΗ για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα με ιδιωτικό μάνατζμεντ, παρά μόνο με δημόσιο; Ασφαλώς και θα  πρέπει να μελετηθούν οι εμπειρίες άλλων χωρών που έχουν τέτοια συστήματα πριν απαντήσουμε. Κι έχουν τεράστια σημασία οι συγκεκριμένοι όροι που θα τεθούν έτσι ώστε η ιδιωτικοποίηση να μην είναι απλώς το πρόσχημα για να θησαυρίσουν ορισμένοι.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν ανοικτό δημόσιο διάλογο, με τους διακόπτες ανεβασμένους και την επιχείρηση να λειτουργεί κανονικά. Οι απειλές από τη ΓΕΝΟΠ ότι θα κατεβάσουν τους διακόπτες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Και να πείθουν ορισμένους ότι η ιδιωτικοποίηση είναι αναγκαία ίσως και μόνο για να σταματήσει ο εκβιασμός των συνδικαλιστών.