Ποια ανάπλαση;
Ετοιμάζεται λοιπόν ανάπλαση της Πλατείας Πετρινού, με την δημοπρασία επί θύραις. Δεν ξέρουμε γιατί, όμως κρύος ιδρώτας μας περιλούζει. Αν κρίνουμε από τη μακέτα που υπάρχει και σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, πρόκειται για μια πλατεία που, Κύριος οίδε, με πόσο τσιμέντο πρόκειται να καλυφθεί.
Να περάσουμε γρήγορα μια βόλτα από εκεί, να την αποχαιρετήσουμε, να την χαρούμε έτσι όπως είναι, έτσι όπως την ξέρουμε, με τα λίγα δεντράκια της και το γκαζόν της, γιατί από ότι φαίνεται σύντομα θα καταλήξει... Θα είναι, λέει, αγνώριστη του χρόνου τέτοια εποχή. Αυτό ακριβώς φοβούμαστε. Δυο τρία πράγματα έχει η πόλη σε ανεκτή κατάσταση, πρέπει οπωσδήποτε αυτά να γίνουν αγνώριστα; Δεν μπαίνει θέμα να γίνει αγνώριστο κάτι άσχημο. Με την ασχήμια δεν τρομάζουμε, είμαστε εξοικειωμένοι. Αγνώριστη έγινε και η Ομόνοια στην Αθήνα, κρανίου τόπος, πλατεία που δεν μπορεί να κατοικηθεί, που απωθεί, που ελκύει μόνο τριτοκοσμικούς και … Ε’, δεν θέλουμε τέτοια πλατεία. Την θέλουμε χρηστική για τους κατοίκους, ανοιχτή σε κάθε εκδήλωση πολιτισμού, που να «συνομιλεί» με το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, δροσερή και φιλόξενη, που θα έλκει και δεν θα απωθεί ντόπιους και ξένους περιπατητές. Τη θέλουμε ως ένα περιγεγραμμένο σχήμα συλλογικών δραστηριοτήτων και όχι ως ένα άτοπο κυκλοφοριακό κόμβο.
Η έννοια «ανάπλαση» παρέχει φαίνεται άλλοθι για εξαιρετικό θράσος, για υπέρβαση των ορίων στοιχειώδους σεβασμού. Και των πολιτικών και των εννοιών. Πες «ανάπλαση» και κάνε ό,τι θέλεις. Η πολλή φροντίδα, η καθημερινή, το να μαζεύονται τα σκουπίδια, να καθαρίζονται τα μονοπάτια, να ανανεώνονται τα φυτά, δεν αρκεί να μας εντυπωσιάσει, και πρέπει συνεχώς να μας θαμπώνουν με ηχηρές αναπλάσεις. Μα, ίσως τελικά βγει καλή αυτή η ανάπλαση της πλατείας Πετρινού, θα πείτε. Μπορεί. Γι αυτό και ευελπιστούμε για τοκαλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου