Η διαχείριση των βιομηχανικών αποβλήτων αποτελεί αναγκαιότητα και προτεραιότητα για τη χώρα, αφενός μεν για τη διασφάλιση της προστασίας του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, αφετέρου δε, για την υιοθέτηση της περιβαλλοντικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα αυτό. Όμως, επειδή τα βιομηχανικά απόβλητα περιέχουν ουσίες που συνήθως χαρακτηρίζονται ως τοξικές, εύφλεκτες, καρκινογόνες, ραδιενεργές, ερεθιστικές και μεταλλαξιογόνες καθώς και κάθε ουσία που μπορεί να προκαλέσει αλλοιώσεις στα νερά (επιφανειακά ή υπόγεια), τον αέρα ή το έδαφος, καταλαβαίνει κανείς τι επιπτώσεις μπορεί να επέλθουν στο υπέδαφος και στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής της Μεγαλόπολης, εφόσον συμβεί το «μοιραίο», που η ΚΥΑ επιβάλλει.
Ακόμη και η εναπόθεσή τους σε χωματερές, στην πιο εξελιγμένη τους εκδοχή, απλώς επιβραδύνει τη διασπορά των τοξικών ουσιών στο περιβάλλον, αφού κάθε μορφή στεγανοποίησης αυτών των χώρων είναι τρωτή στον χρόνο. Η εμπειρία άλλων χωρών που εφαρμόζουν την ταφή εδώ και δεκαετίες είναι δυστυχώς πικρή. Αφήνουμε κατά μέρος τον κίνδυνο μεταφοράς υλικών από άλλες βιομηχανικές μονάδες ολόκληρης της χώρας, με αποτέλεσμα η περιοχή να καταστεί μια μεγάλη χαβούζα υποδοχής τοξικών ουσιών, κάτι για το οποίο απαιτούνται καθαρές εξηγήσεις.
Η ήδη βεβαρημένη ατμόσφαιρα της Μεγαλόπολης από τα ρυπογόνα εργοστάσια της ΔΕΗ, αποκλείει κάθε σκέψη, πολλώ μάλλον απόπειρα ενταφιασμού τοιούτων υλικών στο χώρο αυτό. Γι αυτό και οι αντιδράσεις των κατοίκων, αναγκαίες και επιβεβλημένες εκ των πραγμάτων, καθώς πρόκειται για την ίδια την ζωή τους, ανοίγουν μέτωπα με την κυβέρνηση, που δεν είναι εύκολο να καταλαγιάσουν. Ας το σκεφθούν καλά οι αρμόδιοι πριν τολμήσουν και ασελγήσουν ακόμα περισσότερο στο διάτρητο από οικολογικά ανομήματα σώμα της Μεγαλόπολης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου