Όταν τραβάς το περίστροφο πυροβολείς. Δεν απειλείς ότι θα πυροβολήσεις. Αυτός ήταν ο πιο σημαντικός, για να μη πω ο πρώτος και σημαντικότερος άγραφος κανόνας στο Φάρ-Ουέστ.
Αυτός ο κανόνας ισχύει ακόμα και σήμερα, και όσοι τον ακολουθούν βγαίνουν μακροπρόθεσμα κερδισμένοι. Όσοι το παίζουν «τσαμπουκάδες», βγάζουν το πιστόλι απ’ την θήκη, απειλούν ότι θα ρίξουν, και μετά αρχίζουν τα... τσιριμπίμ τσιριμπόμ, και το ξαναβάζουν μέσα, είναι να τους κλαιν οι ρέγγες. Κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά.Αυτός ο σπουδαίος λοιπόν άγραφος νόμος του Φαρ-Ουέστ, ισχύει και στην πολιτική, άρα ισχύει και για τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές, όπου ως γνωστόν ενίοτε κάνουν την εμφάνισή τους και οι λεγόμενοι «αντάρτες». Σε αυτή την περίπτωση «αντάρτης» ονομάζεται εκείνος που για διαφόρους λόγους, ξεφεύγει από την «στρούγκα» και τραβάει το δικό του μπαϊράκι, αδιαφορώντας και για το αποτέλεσμα της κίνησής του, και για τις επιπτώσεις. Με λίγα λόγια, είναι αυτός που τραβάει το εξάσφαιρο και αρχίζει τις κουμπουριές. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που σκούζουν, τραβάνε το κουμπούρι, απειλούν θεούς και δαίμονες, και μετά ήσυχα κι ωραία, επανέρχονται εις την τάξη, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αυτοί είναι οι «γιαλαντζί αντάρτες», οι «αντάρτες του γλυκού νερού». Πάρτε σαν παράδειγμα αυτό που έγινε, με το που η ΝΔ έδωσε χρίσμα υποψήφιου Δήμαρχου Τρίπολης στον Σμυρνιώτη. Αυτομάτως, κάποια μέλη της παράταξης του Δημοσθένη Σωτηρόπουλου, άρχισαν τις μουρμούρες, οι μουρμούρες έγιναν φωνές, και οι φωνές κραυγές που μιλούσαν μέχρι και για διάσπαση, και για δημιουργία «αντάρτικου γαλάζιου» συνδυασμού, απέναντι σε αυτόν του Σμυρνιώτη. Οι ίδιες κραυγές μάλιστα, μιλούσαν μέχρι και για το ποιος θα ήταν ο επικεφαλής αυτού του αντάρτικου συνδυασμού. Μιλούσαν για τον Μανδρώνη, ο οποίος Μανδρώνης δεν μπορούσε να χωνέψει, ότι οι διαβεβαιώσεις που έπαιρνε εδώ και καιρό από διάφορους «γαλάζιους» παράγοντες, ότι δηλαδή αυτός θα έπαιρνε το χρίσμα, είχαν γίνει καπνός. Όλα έδειχναν λοιπόν, πως η δημιουργία «αντάρτικου σχηματισμού μάχης» ήταν θέμα χρόνου. Το μόνο που έλειπε ήταν η ενεργοποίηση του εκρηκτικού ωρολογιακού μηχανισμού, κάτι που δεν έγινε ποτέ! Και κάπου εκεί, «σκάει μύτη» ο Δημοσθένης Σωτηρόπουλος φορώντας τον μανδύα του... εγγυητή της ενότητας, και τέλος καλό, όλα καλά! Υποτίθεται ότι επικράτησε η λογική και το συμφέρον του κόμματος που τους θέλει όλους μαζί ενωμένους σαν μία γροθιά για να πάρουν τον Δήμο, έστω και με επικεφαλής τον Σμυρνιώτη! Φυσικά, αυτή είναι η επίσημη εκδοχή για την απόσυρση των «ανταρτών», μια εκδοχή που μάλλον απευθύνεται σε παιδάκια του νηπιαγωγείου. Ευχαριστούμε πολύ, όμως εμείς δεν θα πάρουμε... Και δεν θα πάρουμε, διότι πιστεύουμε ακράδαντα, πως δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, να ρολάρει αυτή η «αντάρτικη» ιστορία. Και αυτό το ήξεραν πολύ καλά αυτοί που υποτίθεται ότι θα έκαναν την κίνηση. Πώς να σας το πω για να το καταλάβετε. Οι άνθρωποι δεν ήταν εξ’ αρχής αποφασισμένοι να τραβήξουν το κουμπούρι και να ρίξουν, επιλέγοντας κάτι σχετικά ανώδυνο: Να βγάλουν το πιστόλι και να απειλήσουν ότι θα ρίξουν. Μέχρι εκεί φτάνουν οι άνθρωποι. Παραπέρα δεν μπορούν. Βγάζω το εξάσφαιρο, σε απειλώ ότι θα σου ρίξω στο δόξα πατρί, και μετά αρχίζω τα... ψιλοπαζάρια μαζί σου. Τι σου δίνω, τι μου δίνεις, και τα σχετικά.
Το είπαμε και πιο πάνω. Για να βγεις φάτσα κάρτα σαν ορίτζιναλ «αντάρτης», πρέπει να έχεις αντοχές. Να μπορείς να πεις «ΟΧΙ» ακόμα και σε βουλευτή της παράταξης στην οποία ανήκεις, όταν αυτός σου μιλάει για την αναγκαιότητα της ενότητας. Να μπορείς δηλαδή να αντέχεις, ακόμα κι αν αυτός σου «τραβάει το αυτί» για να συμμορφωθείς και να έρθεις στα ίσια σου! Ε λοιπόν, τέτοιες αντοχές δεν τις έχουν οι... παραλίγο «αντάρτες» της συμφοράς.
Και ποιος είναι παρακαλώ ο μόνος κερδισμένος αυτής της ιστορίας; Μα φυσικά ο Δημοσθένης, που όπως είπαμε εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός, και πήρε το θέμα της ενότητας στα χέρια του, για να έχει το έργο happy end. Στην ουσία ο Σωτηρόπουλος έδωσε «εξετάσεις» στο κόμμα του, λέγοντάς του: «Μην ανησυχείς, εγώ είμαι εδώ, κοιμήσου ήσυχα, χωρίς τον εφιάλτη της διάσπασης». Και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, μια χαρά τα πήγε ο Δημοσθένης στις... κομματικές του εξετάσεις. Έδιωξε μακριά τον μπαμπούλα της διάσπασης, και τώρα περιμένει την επιβράβευση της ΝΔ προς το πρόσωπό του. Όχι όμως την θεωρητική επιβράβευση, αλλά την πρακτική. Αν θα περιμένει πολύ ή λίγο, είναι μια άλλη ιστορία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου