Συγνώμη που θα το πω, αλλά αν προσωπικά ήμουν Γιάννης Σμυρνιώτης, δεν θα αισθανόμουν καθόλου μα καθόλου ήσυχος, ακόμα κι αν όλα φάνταζαν γύρω μου ιδανικά.
Πως θα μπορούσα να νοιώσω ήσυχος, ξέροντας ότι για να μην με «πριονίσουν» και να μην με σαμποτάρουν, έπρεπε πρώτα να γίνει ο Μανδρώνης υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης; Άρα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική και συνειδητή ενότητα, αλλά με μία πλασματική. Και στην πολιτική, ποτέ μία πλασματική ενότητα δεν είχε γερά θεμέλια. Επιμένω λοιπόν στην άποψη, ότι η Αντιπεριφερειακή υποψηφιότητα του Μανδρώνη, στην ουσία, δεν απλοποιεί όσο δείχνει τα πράγματα για τον Σμυρνιώτη. Το αντίθετο. Του δημιουργεί μπελάδες, έστω και για το μέλλον. Δεν φτάνει να βλέπει κανείς μόνο μέχρι τις εκλογές. Πρέπει απαραιτήτως να βλέπει και μετά απ’ αυτές. Και στην συγκεκριμένη φάση, δεν ξέρω αν ο Σμυρνιώτης έχει αυτό το χάρισμα. Να βλέπει δηλαδή και μετά την Κυριακή των εκλογών. Είτε χάσει, είτε κερδίσει.Ξέρετε τι μου έλεγε τις προάλλες μια παλιά «γαλάζια» καραβάνα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης; Ότι «ο Σμυρνιώτης, αυτή την στιγμή βρίσκεται στον λάκκο των λεόντων, και ότι τα λιοντάρια απλά του έχουν δώσει μια μικρή αναστολή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου