ΤΑ ΩΡΑΙΑ

πρόσωπα, τα χαμόγελα της σιγουριάς και της αγάπης, τα βλέμματα που εκπέμπουν αυτοπεποίθηση και υποσχέσεις για το μέλλον της Τρίπολης, τα καλοχτενισμένα μαλλιά, η μορφή του (της) υποψηφίου, που προσπαθεί να γίνει οικεία, να έρθει κοντά στον ψηφοφόρο, να συνδέσει το όνομα του εικονιζόμενου με την καρδιά και την μνήμη και, τελικά, με το χέρι του ψηφοφόρου. Το χέρι που θα βάλει τον πολυπόθητο σταυρό...

Γεμάτα κάθε πρωί τα πρόθυρα των σπιτιών από τα διαφημιστικά των υποψηφίων, κάποιοι τα κοιτάζουν στα πεταχτά, κάποιοι όχι, ελάχιστοι είναι οι πολίτες που θα τα πάρουν στα χέρια τους, θα κοιτάξουν το βιογραφικό, θα επηρεαστούν. Οι περισσότεροι ψηφίζουν (στις αυτοδιοικητικές εκλογές) με άλλα κριτήρια-τα έχουμε αναλύσει-, ελάχιστοι θα αποφασίσουν με βάση το φυλλάδιο. Γι’ αυτό οι... παλιές καραβάνες των εκλογών, των δημοτικών συμβουλίων, αποφεύγουν συνήθως αυτού του είδους την πολιτική διαφήμιση, την προσέγγιση των συμπολιτών. Προτιμούν και καταφεύγουν στην προσωπική επαφή, που οπωσδήποτε είναι πιο αποτελεσματική, μοιράζουν και μία κάρτα για... υπενθύμιση και τέρμα (και) τα έξοδα.

Δυσαρεστούμαι και πικραίνομαι, όταν βλέπω στο δρόμο ωραία πρόσωπα, ιδιαίτερα θηλυκά, να ποδοπατούνται και να ρυπαίνονται χωρίς αισθήματα...