ΑΧΡΗΣΤΗ ΨΗΦΟΣ

Νομίζω ότι ήρθε η ώρα, για να πούμε δυο τρεις σοβαρές κουβεντούλες. Ας βάλει ο καθένας το εξής ερώτημα: Πόσο μετράει η ψήφος (και) σ’ αυτές τις εκλογές; Η απάντηση είναι εύκολη: Δεν μετράει καθόλου. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η ψήφος θα είναι μεν χρήσιμη για τα κόμματα που θα την εισπράξουν και θα την εντάξουν στην μυθολογία τους, θα είναι όμως εντελώς μα εντελώς άχρηστη γι’ αυτούς που θα την ρίξουν στην κάλπη.

Πέρα όμως από τα κόμματα, το ίδιο το σύστημα θα εντάξει την όποια ψήφο στο ενεργητικό του. Θα την θεωρήσει (και θα είναι) δείγμα σταθερότητας του πολιτικού συστήματος. Ο λαός για μια ακόμη φορά θα έχει επιλέξει ποιοι θα διαχειρίζονται την βαρβαρότητα, ποιοι θα τεθούν σταντ-μπάϊ για να διαδεχθούν τους προηγούμενους, και ποιοι θα παίζουν τον ρόλο του... κοινωνικού «ναρκωτικού».

Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά. Ψηφίζοντας στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές της Κυριακής, δεν επιλέγεις μόνο τον Φοροεισπράκτορα που θα σου αλλάξει τα φώτα, εφαρμόζοντας την πολιτική του Μνημονίου σε τοπικό επίπεδο, αλλά ψηφίζεις και γενικότερη πολιτική. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ που στην αρχή επέμενε στον τοπικό χαρακτήρα των εκλογών, έκανε στροφή 180 μοιρών και ζητάει τώρα ψήφο για να συνεχίσει την... σωτηρία της χώρας!

Ψηφίζοντας τους εκλεκτούς του ΠΑΣΟΚ, ψηφίζεις την πολιτική του Μνημονίου. Μια πολιτική που έχουμε δει μόνο την αρχή της, και την έχουμε αισθανθεί στο πετσί μας. Πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά αφελής ή εντελώς τρομαγμένος, για να πιστέψει ότι υπάρχει έξοδος απ’ αυτήν την πολιτική. Και μόνο το γεγονός ότι ο Παπανδρέου σπεύδει προεκλογικά να τάξει μερικά ψίχουλα στους χαμηλοσυνταξιούχους, τα οποία το πιθανότερο είναι να μην τα δώσει ποτέ (όπως έκανε και με την δεύτερη δόση του επιδόματος κοινωνικής αλληλεγγύης που τόσο πολύ διαφημίζονταν πριν ένα χρόνο) δείχνει πως η ακολουθούμενη πολιτική δεν αλλάζει. Αντίθετα θα γίνει πιο βάρβαρη, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι κατοχικοί όροι δανεισμού που μας έχουν επιβάλει οι ξένοι.

Ψηφίζοντας τους εκλεκτούς της ΝΔ, ψηφίζεις ακριβώς την ίδια πολιτική. Το «αντιμνημονιακό» κάλεσμα του Σαμαρά είναι της ίδιας αξίας με το «λεφτά υπάρχουν» που έλεγε ο Παπανδρέου. Εξ’ άλλου η ΝΔ, έχει διακηρύξει ότι θα σεβαστεί το Μνημόνιο. Χρειάζεται λοιπόν άλλο επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλη πολιτική στο πλαίσιο του Μνημονίου;

Για το ΛΑΟΣ δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Άλλωστε ο Καρατζαφέρης, φρόντισε νωρίς νωρίς να ψηφίσει το Μνημόνιο, για να σωθεί δήθεν η χώρα, εισπράττοντας τα δημόσια συγχαρητήρια του Παπανδρέου.

Όσο για το ΚΚΕ της Αλέκας, η αντικαπιταλιστική ρητορική (αρκετούς τόνους κάτω, μιας κι έχουμε τοπικές εκλογές και τοπικές συμμαχίες) δεν είναι παρά η ιδεολογική σάλτσα στο πιάτο της κοινοβουλευτικής ενδυνάμωσης. Μιας ενδυνάμωσης που μπορεί να ενδιαφέρει μεν σφόδρα τον κομματικό μηχανισμό, δεν πρόκειται όμως να έχει-όπως δεν είχε και στο παρελθόν-καμιά επίπτωση στην πορεία της ταξικής πάλης. Άλλωστε, αυτό που το ΚΚΕ ονομάζει «ταξική πάλη» έχει αυστηρά όρια: Δεν βγαίνει έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας, και στηρίζεται μόνο όταν ελέγχεται απόλυτα από το κομματικό δυναμικό. Ότι δεν ελέγχεται από το κόμμα, υπονομεύεται και αφορίζεται. Τρανή απόδειξη, η εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008.

Τα διάφορα συστατικά του τέως ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κι αν επανενωθούν, αποτελούν ένα πρώτης τάξεως «ηρεμιστικό» για το σύστημα. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με σεβασμό στο λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο, με τον ελληνικό καπιταλισμό να μακροημερεύει, αυτοί υπόσχονται να βρουν λύση με «επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους, με «συμμαχίες του Νότου» και άλλα τέτοια ανέκδοτα.

Και τι να πει κανείς, για τις διάφορες ομάδες της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς»; Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη. Πρώτη μούρη και σ’ αυτές τις εκλογές, με στόχο την απλή καταγραφή και μόνο.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, και ουδείς συζητά πια για τον «Καλλικράτη». Στα ψιλά πέρασε κι αυτός. Η συζήτηση πλέον γίνεται πάνω στο αν ο Γιωργάκης θα πάει σε εκλογές, αν θα αποδοκιμαστεί στην κάλπη, αν ο Αντωνάκης θέλει εκλογές, και τα συναφή. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να εγκλωβιστεί ο κόσμος σε ψευτοδιλήμματα: Παπανδρέου ή καταστροφή, Σαμαράς ή Μνημόνιο;

Να λοιπόν, ένας επιπλέον λόγος για να γυρίσει κανείς την πλάτη σε αυτήν την εκλογική φάρσα. Η ΑΠΟΧΗ, είναι η τιμωρία του πολιτικού συστήματος στη κάλπη. Η αποχή μπορεί να λειτουργήσει ως διαμαρτυρία, ως καθολικό «φτύσιμο» του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, και ως συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η ψήφος δεν έχει καμιά αξία σε ένα παιχνίδι με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.