ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ...

Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν το ύφος του αποικιοκράτη που κουβαλούσε μαζί του το αφεντικό του ΔΝΤ και ας επικεντρωθούμε σ’ αυτό που είπε ο Στρος-Καν. Πρέπει να πέσουν οι μισθοί, είπε, γιατί τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι πήραν πολλά!

Πριν απ’ αυτόν, είχε πει το ίδιο, αλλά πιο κομψά ο Γ. Παπακωνσταντίνου (συνέντευξη στο «Βήμα»): «Εδώ και μήνες, βλέπουμε ότι πολλές επιχειρήσεις, προκειμένου να μην προβούν σε απολύσεις, επιχειρούν να έρθουν σε συνεννόηση με τους εργαζόμενους για μειώσεις μισθών. Δεν είναι ούτε εύκολες ούτε και ευχάριστες αυτές οι καταστάσεις, αλλά απαντούν στο δίλημμα πολλών επιχειρηματιών και εργαζομένων «μείωση μισθών ή μείωση θέσεων εργασίας»».

Ο ένας είπε ότι οι μισθοί πρέπει να πέσουν γιατί οι εργαζόμενοι παίρνουν πολλά, ο άλλος είπε ότι οι εργαζόμενοι έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε μείωση μισθών και απολύσεις.

Όλοι γνωρίζουμε, βέβαια, ότι και μείωση μισθών γίνεται και απολύσεις και εκ περιτροπής εργασία και απλήρωτες υπερωρίες κ.λ.π. Πρώτα απολύουν και μετά εκβιάζουν όσους απέμειναν στη δουλειά. Ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί παντού. Αν η κυβέρνηση και η τρόικα ενδιαφέρονται να θεσπίσουν κάποια πράγματα, δεν είναι για να βάλουν τάξη στη ζούγκλα, αλλά για να εκμεταλλευτούν τη ζούγκλα και να την κάνουν μόνιμο καθεστώς.

Τώρα τα έχουν κάνει όλα σαφή. Πιο σαφή δεν γίνονται. Θα επιτεθούν ακόμα πιο άγρια σε μισθούς και εργασιακές σχέσεις, χωρίς η επίθεσή τους να έχει τέλος. Για πάνω από δέκα χρόνια θα επιτίθενται. Δεκαπέντε είπε ο Σκιόπα. Όσο δεν θα βρίσκουν αντίσταση, θα επιτίθενται.

Με το πιστόλι στον κρόταφο εκβιάζουν τους εργαζόμενους, πότε με το ένα και πότε με το άλλο. Και μόλις περάσει ο ένας εκβιασμός τους συνεχίζουν αμέσως με τον επόμενο.

Ποιος δεν θα συμφωνήσει ότι το ζήτημα είναι να γυρίσει το πιστόλι και να σημαδέψει το δικό τους κρόταφο; Πώς θα γίνει αυτό, όμως; Με τις επόμενες εκλογές; Ή με ψόφιες κινητοποιήσεις; υπό την καθοδήγηση της πουλημένης εργατοπατερίας;

Εδώ χρειάζεται οργάνωση. Οργάνωση πολιτική των εργατών, πρώτ’ απ’ όλα. Κι αυτή η οργάνωση δεν πρόκειται να πέσει από τον ουρανό. Πρέπει οι ίδιοι οι εργάτες να τη βάλλουν μπροστά. Να συνειδητοποιήσουν, καταρχάς, ότι δεν μπορείς να πηγαίνεις σαν άτακτο ασκέρι απέναντι σ’ έναν οργανωμένο αντίπαλο. Και να ξεκινήσουν εκείνες οι διαδικασίες αναζήτησης, συζήτησης, συνεύρεσης που θα δημιουργήσουν τη δυναμική μιας νέας εργατικής πολιτικής οργάνωσης.