ΠΩΣ «ΤΗΝ ΕΥΡΙΣΚΑΝ» ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ!

Δεν είναι εφεύρεση του καιρού μας. Είναι κι’ αυτό κληρονομιά των αρχαίων μας προγόνων. Δεν είναι λοιπόν αδικαιολόγητο, ότι το κυριότερο στοιχείο, που αποδεικνύει ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των πατέρων μας είναι τα ίδια μας τα… ελαττώματα.

Οι Αρχαίοι Έλληνες, γνώριζαν ένα σωρό τυχερά παιχνίδια. Βέβαια η επινόηση του πρώτου, χάνεται μέσα στην αχλύ της προϊστορίας. Το γεγονός είναι ότι πρώτος ο Ηρώδοτος αναφέρει ότι επινοήθηκαν σε περιόδους λιμού (κακού λιμού) και σαν… φάρμακο για την αργία.

Οι μνηστήρες της Πηνελόπης διασκέδαζαν «παίζοντας πεσσούς» δηλαδή ντάμα.

Τι έπαιζαν οι αρχαίοι προπαππούδες μας;

Κατ’ αρχάς το «αρτιάζειν» δηλ. τα γνωστά μας μονά – ζυγά ήταν πολύ διαδεδομένα.

Το «ποσίνδα παίζειν» ακολουθούσε από κοντά. Είναι το «πόσα έχω μεσ’ τη χούφτα μου».

Οι «πεσσοί», είναι ο πρόδρομος της σημερινής ντάμας και του σκακιού. Συνηθιζόταν στους αριστοκρατικούς κύκλους.

Τέλος το πιο δημοφιλές ήταν η «κυβεία», τα ζάρια, το λαοφιλές και σήμερα «μπαρμπούτι», κατά το δη λεγόμενο ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Στους ένδοξους Βυζαντινούς χρόνους, εφευρέθηκε, διανοήθηκε και επικράτησε το τάβλι, TABULA ALEATONIA, όπως λέγοταν λατινιστί τότε.

Αργότερα, γύρω στον 15^ο αιώνα εισήχθηκαν από την Ιταλία, που με τη σειρά της τα είχε πάρει από την Κίνα και την Ινδία τα παιχνιόχαρτα, η βασίλισσα των τυχερών παιχνιδιών, κοσμαγάπητη τράπουλα.

Όμως ο τζόγος δεν κυρίευσε μόνο την πατρίδα μας. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες, από αρκετά παλιά, έπαιζαν μετά μανίας.

Το 1202 ιδρύθηκαν στη Γερμανία οι πρώτες Λέσχες τυχερών παιχνιδιών. Στο δε Παρίσι, τον 16^ο αιώνα, οι πιο συχνοί πελάτες των «παικτηρίων» ήταν Βασιλιάδες, Πρίγκηπες, Καρδινάλιοι και ευγενείς γενικά.