Για παρηγοριά

Στην σημερινή γκρίζα οικονομική πραγματικότητα, όπου η αγωνία για το τι τέξεται η επιούσα μεγαλώνει καθημερινά, ο εορταστικός διάκοσμος των Χριστουγέννων καθίσταται αναγκαίος παρά ποτέ. Μάλιστα, όσο πιο γρήγορα έρθει, τόσο το καλύτερο. Τον έχει  ανάγκη ο κόσμος της Τρίπολης, οι μικροί μας φίλοι, πρωτίστως, αλλά και οι πλέον ηλικιωμένοι, για να νοιώσουν  τη μεγάλη γιορτή σαν ανάσα στον μακρύ ανήφορο της δυστυχίας τους και σε μια πόλη που είναι εγκαταλελειμμένη στην ασχήμια, στη μιζέρια και στην κακομοιριά.

 Στο ιστορικό κέντρο, με τα μαγαζιά που κλείνουν το ένα μετά το άλλο, στην πλατεία Αρεως, που βυθισμένη στη λασπουριά της ανάπλασης αναζητά τη χαμένη γοητεία των προηγούμενων χρόνων, αλλά και σε όλες τις γειτονιές που ρημάζουν, πάντοτε υπήρχε η ανάγκη αυτή της γιορτής, πολύ περισσότερο σε εποχές, όπου η αισιοδοξία είναι είδος εν ανεπαρκεία. Και τέτοια είναι η τωρινή εποχή, η οποία εξωθεί τις φτωχές εισοδηματικές τάξεις που πνίγονται ακόμα περισσότερο από  τα μέτρα της ασφυξίας  να εκβιάσουν τον χρόνο, να επιταχύνουν την έλευση της εορταστικής αυταπάτης. Σαν αυτόματη αντίδραση στο «κάθε πέρσι και καλύτερα» έρχεται αυτό το «κάθε φέτος και νωρίτερα». Σαν ψυχικό αντίδοτο αναζητεί ένα κάποιο γιατροσόφι στον διάκοσμο, στις γιρλάντες, στα μικρά φώτα, που επιστρατεύονται για να εγκαρδιώσουν τόσο αυτόν που τα τοποθετεί και την οικογένειά του όσο και τον αδιάφορο ακόμα γείτονα και τον δύσθυμο απέναντι, να τον παρασύρουν κι αυτόν. Μοναδικό, αθώο κίνητρο η μικρή ελπίδα πως όλα τούτα ίσως λειτουργήσουν παραμυθητικά, σαν ξόρκια στα οποία προσφεύγουν άνθρωποι που κατά βάθος δεν τα πιστεύουν.

Απερχόμενοι και νεοεισερχόμενοι άρχοντες αυτής της πόλης, δώστε  ζωή με τα στολίδια, δώστε ανάσα ανακούφισης, έστω και προσωρινά.  Την έχουμε ανάγκη αυτή τη ζωή. Έστω και ψεύτικη!