«Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξουν νέα μέτρα. Τέρμα πια μ’ αυτή την τρομολαγνεία. Δεν υπάρχουν νέα μέτρα». Αυτή είναι μία από τις πολλές πανομοιότυπες δηλώσεις που έκανε ο Γ. Παπακωνσταντίνου μέχρι πρόσφατα. Παλαιότερα, μάλιστα, είχε δηλώσει πως αν απαιτηθεί να παρθούν νέα μέτρα, αυτός θα παραιτηθεί, γιατί θα σημαίνει πως έχει αποτύχει. Τα ίδια ακριβώς έλεγε, με το γνωστό μειλίχιο ύφος του, και ο Γ. Παπανδρέου. Αυτός, μάλιστα, τόνιζε με νόημα πως πλέον θα παίρνονται μόνο νέα διαρθρωτικά μέτρα, αποκλείοντας κάθε περίπτωση περικοπής μισθών και συντάξεων.Φυσικά, νέα μέτρα πάρθηκαν. Και μάλιστα, μέτρα οριζόντιας περικοπής μισθών. Μόνο στις ΔΕΚΟ αυτή τη φορά. Μέχρι το Φλεβάρη, πάντως, θα έρθει η σειρά των εργαζόμενων στις τράπεζες, ενώ μέχρι τον Ιούνη από τον πάγκο του Προκρούστη θα περάσουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και βέβαια, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, έρμαια καθημερινής αυθαιρεσίας, παραδίνονται για να τους κάνουν ό,τι θέλουν.
Θα ήταν εξαιρετικά αφελές μετά απ’ όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες να δίνει κάποιος οποιαδήποτε βάση στα όσα λέει η κυβέρνηση. Οι άνθρωποι λένε ψέματα. Καθημερινά, συστηματικά, χωρίς την παραμικρή αναστολή. Χωρίς καν να νοιάζονται που το ψέμα τους σύντομα θα αποκαλυφθεί. Δεν θυμόμαστε άλλη φορά, στα χρόνια, κυβέρνηση να συμπεριφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο στο δημόσιο λόγο της. Δηλαδή, να λέει ψέματα εν γνώσει της ότι θα διαψευστεί μέσα σ’ ένα μήνα.
Ούτε, βέβαια, έχει καμιά σημασία ν’ ασχολούμαστε με τον Παπακωνσταντίνου που δεν παραιτείται, αν και είχε πει ότι θα το κάνει, με την Κατσέλη που αυτοδιαψεύδεται από μέρα σε μέρα ή με το Χρυσοχοϊδη που κορδώνεται στα κανάλια θυμίζοντας τη γνωστή ιστορία με το λαγό και το λιοντάρι. Το μόνο που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το ερώτημα από πού αντλεί δύναμη η κυβέρνηση και συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Δύναμη η κυβέρνηση αντλεί, καταρχάς, από τη στήριξη που της προσφέρουν και τα ΜΜΕ που αυτή ελέγχει. Ακόμα και τα παραδοσιακά δεξιά ΜΜΕ στηρίζουν την κυβέρνηση, ενώ ορισμένα συντηρητικά συγκροτήματα μέμφονται τη ΝΔ και της ζητούν ενεργότερη συμμετοχή στη στήριξη του Μνημονίου. Δύναμη της κυβέρνησης αποτελεί η λειτουργία του πολιτικού και του συνδικαλιστικού συστήματος. Η αντιπολίτευση, ιδιαίτερα η αριστερή, μπορεί να ξελαρυγγιάζεται σε καταγγελίες και αγωνιστικές κορόνες, όμως τηρεί με αυστηρή πειθαρχία τα θέσμια της αστικής νομιμότητας και καταγγέλλει κάθε παρεκτροπή απ’ αυτή.
Όσο για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ξημεροβραδιάζεται σε φανερά και κρυφά διαβούλια με την κυβέρνηση, από καιρού εις καιρόν προκηρύσσει μια 24ωρη απεργία, για να λειτουργήσει αυτή ως μέσο εκτόνωσης της οργής των εργαζομένων.
Όταν το σύστημα λειτουργεί ομαλά, όταν οι απεργίες είναι σκόρπιες, ανοργάνωτες και για την τιμή των όπλων, η κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά χωρίς πρόβλημα και να συμπεριφέρεται με τον πιο προκλητικό τρόπο. Ειδικά μια κυβέρνηση που ξέρει ότι ο πολιτικός κύκλος των στελεχών της έχει κλείσει. Όπως ακριβώς ο Καραμανλής παράτησε την εξουσία και το ‘ριξε στις μάσες και τις ξάπλες, έτσι και ο Παπανδρέου το ‘χει πάρει απόφαση ότι η πολιτική του καριέρα στην Ελλάδα έχει τελειώσει και αναζητά κάποιο ρόλο στο εξωτερικό. Γι’ αυτό βρίσκεται περισσότερο καιρό έξω παρά μέσα.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα καταφέρει να βγάλει το 2011. Ίσως και ο ίδιος να επιχειρήσει ηρωική έξοδο μέσω εκλογών, για να δώσει τη σκυτάλη σε μια «οικουμενική» ή «κυβέρνηση τεχνοκρατών». Ούτε αυτό, όμως, έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως τα περιθώρια για τους εργαζόμενους και τους νέους εξαντλήθηκαν. Το πρώτο εξάμηνο του 2011 θα φέρει νέα καταιγιστικά μέτρα. Η πραγματική ανεργία έχει ξεπεράσει το 20%. Τα οικογενειακά αποθέματα εξαντλούνται. Τα δάνεια τρέχουν. Αν δεν αναστραφεί το κοινωνικό κλίμα, αν τα αδιέξοδα του λαού δεν γίνουν αδιέξοδα της κυβέρνησης, αν δεν συμβεί η έκρηξη που πρέπει, θα υποθηκεύσουμε το μέλλον μας.
Κατά τ’ άλλα, καλή χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου