Κρίση και αξίες

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η κρίση χρέους που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει μεταμορφωθεί σε κρίση λιτότητας. Και αυτή η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται  στρέφεται αποκλειστικά εναντίον των κοινωνικών δαπανών, των συντάξεων, του δημόσιου τομέα  και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Υπό την πίεση αυτή, οι κυβερνήτες μας  υποδεικνύουν τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ανέργους και τους φτωχούς ως τους βασικούς υπευθύνους για μια κρίση που ούτε ήταν ούτε είναι δική τους. Η διάκριση μεταξύ νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών, έχει χάσει τη σημασία της, δεν έχει πια κανένα νόημα. Όλα έχουν ομογενοποιηθεί, ενώ ο λαός στέκεται απέναντί τους καχύποπτος και αμήχανος, παρατηρώντας την πρωτοφανή διαπόμπευση των ιδεολογικών αρχών τους.

Τραγικές φιγούρες πολιτικής κατάντιας, κάποιοι ανάλγητοι πολιτικοί της προηγούμενης κυβέρνησης που βγαίνουν στα κανάλια και μιλούν με έμφαση περί παντός επιστητού, αντί να εξαφανιστούν από προσώπου γης και να μην παρουσιάζονται πουθενά, έτσι όπως τα κατάφεραν με  την οικονομία.  
Η ορθή  πολιτική σκέψη μοιάζει  σήμερα να έχει αλωθεί από μια ευρύτατη «συνωμοσία των ασημάντων», δηλαδή εκείνων που ο πολιτικός λόγος τους δεν σημαίνει πια τίποτα και δεν μπορεί να δώσει διέξοδο σε κανένα.

Καταλαβαίνουμε πόσο ψεύτικοι είναι οι πολιτικοί που επιχειρούν την ανακαίνισή τους, όταν τους αντιπαραβάλλουμε με την ασυνήθιστη φρεσκάδα κάποιων νέων και πολλά υποσχόμενων δημάρχων…  Αν ο λόγος του Πέτρου Τατούλη ακούγεται διαφορετικά, είναι γιατί εκφέρεται από χείλη ατόμου με διαφορετική ιστορία – ιστορία έμπρακτης προσήλωσης σε αξίες μακράν της φαύλης κομματοκρατίας.

Γιατί όπως γράφει και ο Χαρ. Τσούκας στη Καθημερινή,  «Οι λέξεις κουβαλούν τόσο φορτίο όσο τους προσδίδει ο ενσώματος ομιλητής. Όπως και στην περίπτωση Ομπάμα, ο λόγος πείθει όχι όταν εκφέρονται οι «σωστές» λέξεις, αλλά όταν αυτές σημαίνουν κάτι στην κοινή εμπειρία. Η ελπίδα δεν «επικοινωνείται», σαρκώνεται».