Κινήματα πολιτών

Παρατηρούμε και διαβάζουμε με ιδιαίτερη προσοχή τις μέρες αυτές για το κίνημα πολιτών που ίδρυσε  ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένα κίνημα που άλλοι επικροτούν και  άλλοι καταδικάζουν, με εκατέρωθεν επιχειρήματα. Δεν θα σταθούμε στο επιφαινόμενο της κίνησης αυτής, ούτε σκοπεύουμε να την υπερασπιστούμε ή να αντιδικήσουμε με όσους αντιτίθενται σε αυτήν.  Θα θέσουμε απλώς το ερώτημα που αυθόρμητα έρχεται στα χείλη των περισσότερων:  Μήπως, αυτές οι πρωτοβουλίες πολιτών είναι τελικά η μόνη λύση που µας έμεινε στο αδιέξοδο που έχουμε εγκλωβιστεί, για να προχωρήσει έστω και λίγο ο τόπος μας μπροστά;

Γιατί, ποιος περιμένει, αλήθεια, από τα κόμματα ή τουλάχιστον από αυτά τα κόμματα του Κοινοβουλίου αλλά και από τους περισσότερους  αυτοδιοικητικούς μας εκπροσώπους, το ελάχιστο για  τον τόπο μας, όταν καθημερινά, μένουμε  έκπληκτοι από το μεγαλείο του θράσους τους και της αναλγησίας τους, να βγαίνουν στα κανάλια και να μιλούν µε έμφαση περί παντός επιστητού, κατηγορώντας αλλήλους, αντί να εξαφανιστούν από προσώπου γης, για όσα ως υπαίτιοι ευθύνονται. Αλήθεια, δεν καταλαβαίνουν πως δεν εμπνέουν καμιά αξιοπιστία, ελπίδα, πόσω µάλλον όραμα... 
Γι αυτό και λέμε πως δεν  απομένει σε εμάς τους απλούς πολίτες, τους ζαλισμένους και μουδιασμένους ακόμα  από αυτό που ζούμε άλλη  λύση από τις  πρωτοβουλίες πολιτών. Τα κινήματα σκεπτόμενων  πολιτών που μπορούν να  αλλάξουν, την κατάσταση στη χώρα και την πόλη μας, δυσκολεύοντας και πιέζοντας τους πολιτικούς, κοινοβουλευτικούς και αυτοδιοικητικούς.

Και έχουμε ικανά  δείγματα γραφής στην πόλη μας τα τελευταία χρόνια. Από εκείνους που επέβαλλαν με τη δράση τους την τοποθέτηση σημείων στάθμευσης ποδηλάτων και μοτοποδηλάτων, τους ενεργούς εκείνους πολίτες που καταγράφουν τα προβλήματα της πόλης και τα αναφέρουν στη δημοτική αρχή, τους άλλους ενεργούς δημότες που καθάρισαν τον περιβάλλοντα χώρο του δικαστηρίου πριν από κάτι μήνες, ως  τους ακτιβιστές της αγάπης που αθόρυβα  δραστηριοποιούνται σε εράνους αγάπης και ΕΕΣ

Πρόκειται για μορφή άμεσης δημοκρατίας, η οποία δεν ανήκει µόνο στην αρχαία Αθήνα αλλά φθάνει ως τις μέρες μας. Με βαθιές ρίζες, για να μην διαλύεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου.  Μπορεί να μην είναι πολλοί τώρα, στην αρχή. Αλλά μην λησμονούμε πως «μικρά ζύμη, όλον το φύραμα ζημοί».