Αυτό που ισχύει στο ποδόσφαιρο, εν’ πολλοίς φαίνεται να ισχύει και στην πολιτική της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όπως π.χ., ένας προπονητής προσπαθεί να δημιουργήσει σύνολο ομοιογένειας, προκειμένου να κατεβαίνει η ομάδα στο γήπεδο με αξιώσεις και προοπτική νίκης, έτσι κι ένας Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης πρέπει να προσπαθούν να κάνουν κάτι το ανάλογο. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι πριν κάνει την εμφάνισή του στον Αυτοδιοικητικό ορίζοντα ο «Καλλικράτης», υπήρξαν περιπτώσεις Δημάρχων που πλησίασαν αυτόν τον στόχο. Δεν έχει σημασία αν τον πλησίασαν, αλλά στο τέλος δεν τον… ακούμπησαν. Σημασία έχει ότι κανείς σκεπτόμενος πολίτης δεν αμφισβήτησε και δεν μηδένισε το γεγονός ότι τουλάχιστον προσπάθησαν. Αυτά όμως, ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Το ζήτημα είναι, τι γίνεται από δω και πέρα, αφού συνεχίζει να βρίσκεται σε ισχύ ο βασικός κανόνας περί ομοιογένειας. Δεν μπορώ να ξέρω πόσοι από σας μπήκατε στη διαδικασία να ρίξετε μία πρώτη έστω και πρόχειρη ματιά στα… «αποδυτήρια» των ομάδων του Τατούλη και του Σμυρνιώτη, εμείς όμως που μπήκαμε, σχηματίσαμε την εντύπωση πως αυτή η ομοιογένεια, είναι προς το παρόν… μαγική εικόνα. Ενδεχομένως να γέρασα και να μην βλέπω καλά (και μακάρι να είναι αυτός ο λόγος που δεν την βλέπω) όμως εγώ επιμένων να μην την βλέπω, οπότε θα κρατήσω μια πισινή και θα δηλώσω συγκρατημένα αισιόδοξος. Και αυτό, γιατί δεν έχω δει ποτέ μέχρι σήμερα τους «ποδοσφαιριστές» π.χ. του Σμυρνιώτη να παίζουν όλοι μαζί μπάλα, σαν ομάδα. Ο καθένας απ’ αυτούς, έπαιζε το δικό του παιχνίδι, από άλλη θέση σε άλλο γήπεδο! Ποτέ όλοι μαζί. Ούτε καν κοινή προπόνηση δεν είχαν κάνει. Μέχρι και ο αρχηγός της Δημαρχιακής ομάδας της πλειοψηφίας, ο Γιάννης, σε άλλο γήπεδο έπαιζε τόσα χρόνια. Σε αυτό του υποψήφιου Νομάρχη. Μένει να δούμε λοιπόν, αν θα καταφέρει να μάθει ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Αν θα ταιριάξουν τα χνώτα τους. Αν θα δέσει ο ένας με τον άλλον, αν θα υπάρξει δηλαδή η κατάλληλη χημεία. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που το θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό. Αυτό που δεν θέλουμε να δούμε (ούτε εμείς και πολύ περισσότερο από μας ο ίδιος ο Σμυρνιώτης) είναι να ξυπνήσουμε μια ωραία πρωϊα και να αντικρίσουμε μέσα στην ομάδα, κάποιες άλλες μικρές ομαδούλες που θα ενεργούν με τον τρόπο τους, όχι υπό τις εντολές του Γιάννη, αλλά υπό τις εντολές άλλου ή άλλων προσώπων. Γι’ αυτό, όπως έχουμε ξαναγράψει, θα πρέπει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να δώσει ο νέος Δήμαρχος της Τρίπολης αρμοδιότητες «ναρκαλιευτή» σε άτομα που μυρίζουν τους πάσης φύσεως κινδύνους από χιλιόμετρα μακριά.
Όλα όσα προαναφέραμε για τον Σμυρνιώτη και την ομάδα του, ισχύουν και για τον Τατούλη. Διότι ούτε τους «παίχτες» του Πέτρου τους έχουμε ξαναδεί να παίζουν μπάλα όλοι μαζί. Βέβαια εδώ, δεν μας πολυνοιάζει να δούμε πώς θα παίξουν όλοι μαζί, αλλά το πόσοι απ’ αυτούς θα αντέξουν να παίξουν μέχρι το τέλος υπό τις οδηγίες του Τατούλη, ο οποίος εδώ που τα λέμε δεν είναι δα και ο πιο εύκολος «προπονητής» του κόσμου. Όπως ακριβώς και ο Μουρίνιο.
Τέλος, κάτι που ισχύει για τον Σμυρνιώτη και δεν ισχύει για τον Τατούλη, είναι ότι ο δεύτερος δεν χρειάζεται να προσλάβει… ναρκαλιευτές για να τον προφυλάξουν από διάφορες τυχόν παγίδες. Και αυτό, γιατί καλύτερος «ναρκαλιευτής» από τον ίδιο τον Τατούλη δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου