Τέλος εποχής

Για μια ακόμη χρονιά διεξήχθησαν οι φοιτητικές εκλογές στο πανεπιστήμιο της πόλης μας σε κλίμα υποτονικό για να εκλεγούν  οι εκπρόσωποι των φοιτητών στο, αενάως υπό σύγκληση και ουδέποτε, από το 1995, σε συγκρότηση Πανσπουδαστικό Συνέδριο, και τα όργανα συνδιοίκησης των ανώτερων και ανώτατων ιδρυμάτων. Η διαδικασία, ως συνήθως, τα τελευταία χρόνια, ολοκληρώθηκε «μεταξύ συγγενών και φίλων». Η αποχή μεγάλη, ο χαβαλές στο φόρτε του. Γνωστά τα αίτια και μη αμφισβητήσιμα.

Οι εκλογές είναι προέκταση της ελληνικής πολιτικής παθογένειας, καθώς  έχουν εμπεδωθεί σε μεγάλο βαθμό μικρογραφίες πελατειακών σχέσεων, με προνομιακά πάρτι, σημειώσεις καθηγητών  και εκδρομές, με αποτέλεσμα ο θεσμός αντί να ωριμάζει, να παρακμάζει. Χωρίς, βέβαια,  να αμφισβητεί ο οποιοσδήποτε  ότι υπάρχουν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, μεμονωμένες και σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο, όπου ορισμένοι επιλέγουν ακόμη παράταξη με κριτήριο έστω και νεφελώδη ιδεολογικά προτάγματα.

Στα καθ ημάς δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την αισθητική του πανεπιστημίου μας τις μέρες αυτές των εκλογών, αλλά και τις υπόλοιπες μέρες του ακαδημαϊκού έτους, με μια αφισοκόλληση και κουρελαρία αισχίστου είδους.  Και δεδομένου ότι η φοιτητιώσα νεολαία, για την μαρξιστική τουλάχιστον άποψη, αποτελεί φωτεινή πρωτοπορία, τότε πρέπει να υποθέσουμε πως το επίπεδο της αισθητικής που αντικρίζει κανείς στα νεότευκτα κτήρια του πανεπιστημίου μας, αποτελεί πρότυπο, για τη δημόσια αισθητική.

Λοιπόν, η αισθητική αυτή, μην γελιόμαστε, είναι κουρελαρία, αηδιαστική άποψη για την ενημέρωση, εξευτελισμός ιδεών, αυτό που κάποτε ονομάζαμε γύφτικο τσαντίρι. Και μέσα αυτή την αισθητική δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι εκπαιδεύεται  η νέα γενιά του τόπου μας. Βέβαια όλη αυτή η εικόνα προέρχεται από ελάχιστους, τελικά, που απέμειναν να μονάζουν στις κομματικέ αυλές. Γιατί οι πιο πολλοί αμφισβητούν εξίσου τα κόμματα, την πολιτική και τους θεσμούς. Και δεν  δίνουν τίποτε από τον χρόνο τους στον συνδικαλισμό και τις εκλογές. Συναισθάνονται ότι είναι η γενιά που θα πληρώσει τα σπασμένα και αναζητούν το όραμα της εποχής τους, που όμως δεν το βρίσκουν.
Καθώς η κρίση φουντώνει, αγωνιούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ενώ βλέπουν τις ελπίδες τους να βγουν στην αγορά εργασίας συνεχώς να συρρικνώνονται. Οι φοιτητικές εκλογές συνιστούν µια άλλη επιβεβαίωση για το τέλος εποχής που ζούμε.