Σε καθεστώς ιδιότυπης ομηρείας από τους ίδιους τους βουλευτές της βρίσκεται η κυβέρνηση , παραμονές της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής. Την περασμένη εβδομάδα, με τη δημοσιοποίηση της επιστολής των Δεκαέξι κατέρρευσε μπροστά της σαν χάρτινος πύργος η επίπονη δουλειά μηνών που εξασφάλιζε µία, έστω και ευάλωτη, ισορροπία στο εσωτερικό του οργάνου. Όλα πλέον κρέμονται από μία κλωστή και είναι άγνωστο που θα καταλήξει η ψηφοφορία.
Στο ερώτημα δε που ήσαν όλοι αυτοί οι πολιτικοί το προηγούμενο διάστημα , όπου ο λαϊκισμός σε πλειοδοσία παροχής των πάντων προς το λαό υπήρξε άνευ προηγουμένου, παρότι βρισκόμαστε υπό οικονομική επιτήρηση, η απάντηση είναι απλή. Σχεδόν όλοι συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε λαϊκίστικες υποσχέσεις και σχεδόν όλοι είναι συμμέτοχοι στην τραγωδία που περνά η χώρα μας. Γιατί δεν μπορεί να μην έβλεπαν τα όσα συνέβαιναν και να έμεναν με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν μπορεί να μην έβλεπαν, εστιάζοντας στα καθ ημάς, και να μην συμμετείχαν οι ίδιοι με τον τρόπο τους, σε διαμαρτυρίες προς τα υπουργεία για να μην συνενωθεί π.χ. κανένα σχολείο της Αρκαδίας, ώστε να κρατηθούν γυμνάσια με ελάχιστους μαθητές και δημοτικά σχολεία που απέχουν μια ανάσα το ένα του άλλου παρότι η σύγχρονη παιδαγωγική επιβάλλει τη συνένωσή τους; Δεν μπορεί να μην έβλεπαν ή να μην βλέπουν τους αγώνες κάποιων για να παραμείνουν ανοιχτές οι εφορίες σε κάθε γωνιά της Αρκαδικής γης, Αστρος, Μεγαλόπολη, Λεωνίδιο, Τρόπαια, Λαγκάδια, κλπ, μέσα από ερωτήσεις στη Βουλή για το μέλλον αυτών των υπηρεσιών και αυτοί να συναινούν, έστω δια της σιωπής τους;
Μπροστάρηδες κάποιοι εξ αυτών σε κάθε αγώνα, για να αλιεύσουν ψήφους με τα λεφτά των άλλων. Και όμως ακούγαμε ή διαβάζαμε τους πύρινους λόγους τους για «το καθήκον της Πολιτείας να κρατήσει ζωντανή κάθε δραστηριότητα του κράτους», ακόμη και αν δεν χρειάζεται, όπως το παράρτημα του ΙΓΜΕ το οποίο απλώς υπάρχει για να απασχολεί μερικές δεκάδες δημοσίων υπαλλήλων. Και, φυσικά, ήταν πάντα υπέρ των προσλήψεων στο Δημόσιο, «για να καταπολεμηθεί ο βραχνάς της ανεργίας» ή «να υπάρξει ανάπτυξη».
Πολύ φοβούμαστε πως ο λαϊκισμός, που έχει ξεπεράσει τα όριά του και έχει καταστεί χρόνιο φαινόμενο, δεν τον ανακαλύπτουμε τώρα. Ωστόσο , ανθεί όταν δεν βρίσκει αντίσταση. Όταν κανείς δεν έχει το ανάστημα, στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, να πάει κόντρα ακόμη και στο λαϊκό αίσθημα. Όταν κανείς, δηλαδή, δεν πείθει ότι μπορεί να µας οδηγήσει µε σιγουριά στην αντίπερα όχθη. Βρεγμένους, ναι. Αλλά τουλάχιστον σώους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου