ΑΣ ΜΗ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΣΧΟΙΝΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ...

Ποιες δημοτικές, και ποιες περιφερειακές εκλογές... Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτές. Κανείς δεν συζητάει πια για τον καημένο τον «Καλλικράτη», που για να λέμε την πάσα αλήθεια ουδέποτε απασχόλησε ουσιαστικά την προεκλογική περίοδο. Το ωραίο είναι ότι πέρασε στα ψιλά ακόμα και η συζήτηση περί Μνημονίου που είναι και το ρεζουμέ.

Όπως γράψαμε και χθες, η συζήτηση πλέον γίνεται πάνω στο αν ο Γιωργάκης θα πάει σε βουλευτικές εκλογές και αν θα φάει «φτύσιμο» στη κάλπη, αν η ΝΔ και ο Σαμαράς θέλει εκλογές, και τα συναφή. Εν τω μεταξύ, η κατευθυνόμενη προπαγάνδα των ΜΜΕ οργιάζει. Η προσπάθεια είναι να παγιδευτεί ο κοσμάκης σε ψευτοδιλήμματα του στυλ: Παπανδρέου ή χάος και καταστροφή; Σαμαράς ή Μνημόνιο; Οι μικρότεροι σχηματισμοί της αντιπολίτευσης περνούν σε δεύτερο πλάνο, χάριν της ενίσχυσης του δικομματισμού, που κακά τα ψέματα, τώρα τελευταία, δεν νοιώθει και τόσο καλά. Γράφαμε χθες, πως και βέβαια θα πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτή την εκλογική «Καλλικρατική» φάρσα, και πως η ΑΠΟΧΗ είναι η συλλογική τιμωρία του πολιτικού συστήματος στην κάλπη. Γράφαμε ότι η ΑΠΟΧΗ μπορεί να λειτουργήσει ως καθολική αποδοκιμασία των πρωταγωνιστών αυτής της εκλογικής φάρσας, και ότι η ψήφος δεν έχει καμιά αξία σε ένα παιχνίδι με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.

Αυτό που θέλουμε να συμπληρώσουμε σήμερα, είναι ότι βεβαίως και δεν πρέπει να πλησιάσουμε στη κάλπη, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Αυτό που χρειάζεται είναι η προοπτική. Η προοπτική ανασύνταξης όλων αυτών που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για ψίχουλα. Ο πολιτικός μπαξές έχει απ’ όλα τα λουλούδια. Μπλε, πράσινα, κόκκινα, ροζ, και ενδιάμεσες χρωματικές παραλλαγές. Ο μπαξές των φτωχών εργαζόμενων όμως είναι έρημος. Εκεί ανθίζουν μόνο ζιζάνια. Λείπει η αλληλεγγύη, λείπει η πίστη για νίκες. Και πάνω απ’ όλα λείπει μια ενιαία πολιτική έκφραση. Ακόμα κι ένα παιδάκι του Δημοτικού σχολείου, καταλαβαίνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσουν το πολιτικό τους επιτελείο. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουν προοπτική μέσα από μεμονωμένα γιουρούσια, και μέσα από χαμηλής απαιτητικότητας συλλογικότητες.

Όταν έχεις απέναντί σου έναν αντίπαλο καλά οργανωμένο, με στρατιές επαγγελματιών της πολιτικής, πως θα τον αντιμετωπίσεις χωρίς συγκροτημένη οργάνωση με ξεκάθαρους στόχους και με την δυνατότητα για γρήγορες αποφάσεις και δράσεις;

Συμπερασματικά λοιπόν, τονίζουμε:

• Μακριά από τις κάλπες της Κυριακής. Να τις αποφύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι.
• Το να μην πάμε να ψηφίσουμε, αλλά να συνεχίσουμε να καθόμαστε στον καναπέ, και να το ρίχνουμε στον ύπνο, δεν λέει τίποτα απολύτως.
• Το να απέχουμε από τις εκλογές, αλλά ταυτόχρονα να ψάχνουμε τρόπους που θα μας επιτρέψουν να δείξουμε (και να τρίξουμε) τα δόντια μας στο υπάρχον σύστημα, θα είναι σίγουρα μια καλή αρχή.
• Το σύστημα στηρίζεται στην ψευδαίσθηση ότι δήθεν ο λαός επιλέγει πολιτικούς και πολιτικές.
• Αν κάποτε, οι εκλογές καθόριζαν κάποιες ανεπαίσθητες αλλαγές στην πολιτική διαχείριση, πλέον δεν καθορίζουν τίποτα.
• Η ψήφος είναι εντελώς άχρηστη.