ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΤΗΡΑΚΙ...

Όποια ανάλυση κι αν κάνουμε για τις εμφανίσεις του Παπανδρέου με αποκορύφωμα την περιβόητη διακαναλική συνέντευξη, όσες λεπτομέρειες κι αν συζητήσουμε, δεν πρέπει να χάσουμε από τον ορίζοντά μας το βασικό συμπέρασμα των τελευταίων εξελίξεων: ο Παπανδρέου άρχισε να μας κουνάει το μαντίλι του αποχαιρετισμού. Θυμίζει έντονα τον Καραμανλή των τελευταίων προεκλογικών μηνών του 2009 (το ύφος κηδείας τα λέει όλα). Το μόνο που απομένει να μάθουμε είναι ο χρόνος της φυγής, όμως αυτόν μάλλον δεν τον ξέρει και ο ίδιος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Σαμαράς κατάφερε να σύρει τον Παπανδρέου σε μια «εφ’ όλης της ύλης» αντιπαράθεση στις τοπικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚικό επιτελείο στην αρχή δεν πήρε την υπόθεση στα σοβαρά, θεωρώντας ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ΝΔ αποκλείεται να επανακάμψει, ότι θα χρειαστεί καιρό ακόμα. Όταν, όμως, είδαν τα γκάλοπ κατάλαβαν ότι κινδυνεύουν. Δεν είναι όμως μόνο ο κίνδυνος εκλογικού στραπάτσου που οδήγησε τον Παπανδρέου σ’ αυτές τις σπασμωδικές κινήσεις που προδίδουν πανικό. Αναλογίζεται αυτά που έρχονται μετά τις εκλογές και αυτό είναι που τον κάνει να συμπεριφέρεται όπως ο Καραμανλής του 2009. Το πρόγραμμα του Μνημόνιου δεν βγαίνει με τίποτα. Δεν βγαίνει με τα δεδομένα που ήταν ως τώρα γνωστά, πόσο μάλλον με τα νέα δεδομένα για το έλλειμμα και το χρέος, που η ΕΕ τους έκανε τη χάρη και θα ανακοινώσει στις 15 Νοέμβρη. Το να πετάξει τον Παπακωνσταντίνου στα σκουπίδια δεν είναι λύση. Όχι μόνο γιατί ο Παπακωνσταντίνου είναι ταυτισμένος με τον Παπανδρέου, οπότε δύσκολα θα μπορέσει να του φορτώσει την ευθύνη, αλλά και γιατί τα μέτρα που θα πρέπει ν’ ανακοινώσει θα είναι  χειρότερα από τον σημερινό εφιάλτη, οπότε δεν έχει σημασία ποιος θα κληθεί να τα διαχειριστεί ως υπουργός Οικονομικών.

Δεν είχε, λοιπόν, άλλη λύση ο Παπανδρέου από το να βγει μπροστά ο ίδιος και να δώσει μια τελευταία μάχη οπισθοφυλακών, όπως έκανε ο Καραμανλής το 2009 με το προεκλογικό one man show του. Στόχος να παρατείνει όσο περισσότερο μπορεί την παραμονή του στην εξουσία, για να μπορέσει να ολοκληρώσει και το έργο της η «οικογένεια».

Δεν υπάρχει, επίσης, αμφιβολία, ότι ο Παπανδρέου προσπαθεί να συσπειρώσει το κόμμα του. Για την ακρίβεια, προσπαθεί να συσπειρώσει τον ηγετικό πυρήνα, γιατί κόμμα δεν υπάρχει. Το κάνει, όμως, με το χειρότερο τρόπο, γιατί Ραγκούσης και σία, ο στενός παπανδρεϊκός πυρήνας, βλέποντας τα χειρότερα να έρχονται άρχισαν να υποδεικνύουν τους βενιζελικούς (οι οποίοι δεν υπάρχουν ως συγκροτημένη τάση εδώ και πολύ καιρό) ως εσωτερικό εχθρό που υπονομεύει την ηγεσία Παπανδρέου. Είναι πάρα πολλοί οι Πασόκοι που πιστεύουν ότι η διακαναλική και όσα ακολούθησαν είναι το Βατερλό του Γιωργάκη, του Ραγκούση, του Παπακωνσταντίνου και του Γερουλάνου, του «επιτελικού οργάνου» που επανασυστήθηκε μετά τον ανασχηματισμό.

Όλοι αυτοί οι μαθητευόμενοι μάγοι πιστεύουν ότι είναι αυτοί που κέρδισαν τις εκλογές του 2009 και όχι ότι τους τις πρόσφερε στο πιάτο ο Καραμανλής.