Η ιεραρχία μέχρι σήμερα είχε ως εξής: Δήμαρχος, Νομάρχης, Περιφερειάρχης, Υπουργός. Τώρα με τον «Καλλικράτη» έχουμε: Δήμαρχο, Περιφερειάρχη, Υπουργό. Με την διαφορά ότι ένας Δήμαρχος πλέον είναι σα να είναι Νομάρχης, και ένας Περιφερειάρχης, είναι σα να είναι Υπουργός. Ο Γιαννάκης ο Σμυρνιώτης, που ξεκίνησε την πορεία του αναζητώντας Αυτοδιοικητικό ρόλο, παρέκαμψε τον τίτλο του Δήμαρχου και του Περιφερειάρχη, και επικέντρωσε το ενδιαφέρον του σε αυτόν του Νομάρχη.
Αυτή ήταν η μεγάλη καψούρα του Γιάννη. Η Νομαρχία. Το Δημαρχιλίκι δεν του ‘λεγε και πολλά πράγματα. Εν’ αντιθέσει με τον φίλο του τον Χρήστο τον Λαμπρόπουλο που το όνειρό του ήταν πάντα να γίνει Δήμαρχος, ένα όνειρο, που απ’ ότι φάνηκε εκ των υστέρων, θα μείνει μόνο όνειρο.Ο Σμυρνιώτης δεν ακολούθησε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική για να φτάσει εδώ που έφτασε, και επ’ ουδενί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αρχομανής. Το κόλλημα που είχε φάει για να γίνει Νομάρχης οφείλετο σε ένα μεγάλο ποσοστό στις τεχνοκρατικές αντιλήψεις που είχε, παρά στις κομματικές. Άλλωστε, κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε πως ο Σμυρνιώτης είχε το προφίλ του σκληρού κομματικού δεξιού, και του πρωταγωνιστή των δεξιών παρασκηνίων. Νεοδημοκράτης ο Γιάννης, αλλά Νεοδημοκράτης... light! Βέβαια, κατά το παρελθόν κάποιοι τοπικοί Νεοδημοκρατικοί κύκλοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το κολλητηλίκι του Σμυρνιώτη με τον Τατούλη σαν «παρασκηνιακή παρασυναγωγή». Μια ερμηνεία όμως που είχε σαν αφετηρία της περισσότερο την εμπάθεια και την κακότητα, παρά την πραγματικότητα. Την περίοδο που ο Σμυρνιώτης είχε πρωτοεκδηλώσει το ενδιαφέρον του για τη Νομαρχία, κανείς σχεδόν δεν του έδινε τύχη, και κανείς δεν πίστευε πως θα προχωρούσε. Οι περισσότεροι έλεγαν πως ήταν «καψούρα της στιγμής» και πως γρήγορα θα εξατμίζονταν. Άσε που τότε υπήρχαν κάποια άλλα ηχηρά «γαλάζια» ονόματα με μεγαλύτερες προσβάσεις στον κομματικό μηχανισμό, που είχαν παρόμοιες βλέψεις, και πρόβαλαν σαν ακλόνητα φαβορί, εν αντιθέσει με τον Σμυρνιώτη που ήταν σαφώς το αουτσάιντερ. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, πρέπει να διαθέτεις τουλάχιστον υπομονή και επιμονή, κι από ότι φάνηκε ο νεαρός Γιάννης τα διέθετε, και συνέχισε να πιστεύει πως το φλερτ με τη Νομαρχία, θα μπορούσε να εξελιχθεί κάποια στιγμή σε... γάμο. Χωρίς καμιά αμφιβολία, συμπαραστάτη σε αυτή την προσπάθειά του είχε τον Τατούλη, όχι όμως σε επίπεδο κόμματος, αλλά σε επίπεδο δεξαμενής ψήφων του Πέτρου στην Αρκαδία. Η εγγύηση, ότι ένας σημαντικός αριθμός Τατουλικών ψηφοφόρων θα στήριζε τον Σμυρνιώτη όταν θα έρχονταν η ώρα και η στιγμή, δεν ήταν και λίγο πράγμα.
Η κορυφαία στιγμή του Σμυρνιώτη ήταν η Νομαρχιακή υποψηφιότητά του, απέναντι στον «γαλάζιο» χρισματούχο υποψήφιο Νομάρχη Κωνσταντόπουλο. Το γεγονός ότι τότε ο Γιάννης, παρέκαμψε τις επίσημες κομματικές εντολές, και κατέβηκε στις Νομαρχιακές εκλογές σαν ανεξάρτητος υποψήφιος Νομάρχης, του έδωσε άλλον αέρα, κέρδισε εν μέρει τις εντυπώσεις αλλά και την συμπάθεια ενός μεγάλου αριθμού πολιτών (όχι μόνο Νεοδημοκρατών) με αποτέλεσμα και ψήφους να πάρει, και να μην εκλεγεί από τον πρώτο γύρο ο Κωνσταντόπουλος. Με λίγα λόγια ο Σμυρνιώτης έγινε ο απόλυτος ρυθμιστής, και τόσο ο Κωνσταντόπουλος, όσο και ο «πράσινος» υποψήφιος Νομάρχης Ροβέρτος Σπυρόπουλος, να ζητήσουν την συνεργασία του, για τον δεύτερο γύρο. Ο Σμυρνιώτης επιλέγει να συνεργαστεί με τον Κωνσταντόπουλο κάτι που εν μέρει του στραπατσάρει το ανεξάρτητο προφίλ που είχε οικοδομήσει, ο Κωνσταντόπουλος βγαίνει Νομάρχης, μόνο που η συνεργασία των δύο ανδρών δεν θα έχει κανένα μέλλον. Διακοσμητικό στοιχείο μέσα στη Νομαρχία ο Γιάννης, το μόνο που του μένει να κάνει είναι... υπομονή μέχρι να τελειώσει η ποινή του, ενώ οι σχέσεις του με τον Κωνσταντόπουλο, από σχέσεις στοργής έχουν γίνει σχέσεις οργής. Μέσα στο μυαλό του, οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη, για το τι θα κάνει στο μέλλον. Όταν στον ορίζοντα αρχίζει να αχνοφαίνεται ο «Καλλικράτης», ο οποίος καταργεί τους Νομάρχες, ο Σμυρνιώτης πέφτει σε περισυλλογή, ψάχνοντας για εναλλακτικές λύσεις. Μέχρι και για μια πιθανή βουλευτική του υποψηφιότητα σκέφτεται, ενώ εξετάζοντας προσεκτικά το τι προβλέπει ο νέος «Καλλικράτης» Αυτοδιοικητικός νόμος, στέκεται στις συνενώσεις των Δήμων, και στις νέες αυξημένες αρμοδιότητες που δίνει στους Δήμαρχους, οι οποίοι θα είναι πλέον κάτι σαν Νομάρχες. Το παλιό του όνειρο να γίνει κάποτε Νομάρχης, ζωντανεύει και πάλι. Αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρό του, και βλέπει ότι μια Δημαρχιακή υποψηφιότητά του, είναι μια καλή επιλογή. Το ερώτημα όμως που μπαίνει δεν είναι εύκολο. Να κατέβει σαν ανεξάρτητος υποψήφιος, όπως είχε κάνει κάποτε με τη Νομαρχία, ή να διεκδικήσει χρίσμα; Η απάντηση που δίνει στον εαυτό του, είναι να μπει στις κομματικές διαδικασίες για χρίσμα, και αν το πάρει έχει καλώς. Αν δεν το πάρει θα τραβήξει ντουγρού σαν ανεξάρτητος. Οι άσπονδοι φίλοι του λένε πως είναι αδύνατον η ΝΔ να του δώσει χρίσμα, από την στιγμή που έχει «φακελωθεί» από το κόμμα σαν Τατουλικός.
Είναι η στιγμή που αναπτερώνονται οι ελπίδες του Μανδρώνη, που θεωρεί ότι αυτός θα είναι ο υποψήφιος Δήμαρχος, αλλά και του Χρήστου Λαμπρόπουλου για τον ίδιο λόγο. Η ολική ανατροπή όμως αφήνει άφωνους και τους Μανδρωνικούς και τους Λαμπροπουλικούς. Ο Σμυρνιώτης θα βάλει το χρίσμα στη τσέπη, και μην τον είδατε και μην τον απαντήσατε τον Γιάννη τον λεβέντη τον καραμπουζουκλή. Ως εκ τούτου, ο Μανδρώνης εξετάζει σοβαρά την πιθανότητα να κατέβει αυτός σαν ανεξάρτητος υποψήφιος Δήμαρχος Τρίπολης απέναντι στον χρισματούχο Σμυρνιώτη. Κάτι το οποίο θα γίνονταν, αν η Ρηγίλλης δεν έδινε χρίσμα υποψήφιου Αντιπεριφερειάρχη (με τον συνδυασμό του Δράκου) στον Μανδρώνη. Τα πράγματα αρχίζουν να ηρεμούν, και γίνονται ακόμη πιο ήρεμα, όταν ο Σμυρνιώτης δηλώνει δημόσια ότι στις Περιφερειακές εκλογές θα στηρίξει Δράκο, και όχι τον φίλο του τον Πέτρο! Μια δήλωση, που κάνει πολλούς να σκεφτούν, πως δεν ήταν και τόσο αυθόρμητη, αλλά επιβεβλημένη από την ΝΔ, σαν απαραίτητος όρος προκειμένου να πάρει χρίσμα ο Σμυρνιώτης, και ότι αν δεν την έκανε, το χρίσμα θα έβγαζε φτερά και θα πέταγε μακριά του. Ο Σμυρνιώτης λένε, βλέποντας πως είχε φτάσει στην πηγή, αλλά κινδύνευε να μη πιει νερό, το «έπαιξε» αντιΤατουλικός.
Δεν είχε άλλωστε και άλλη επιλογή. Για μια ακόμη φορά η μοίρα και η πολιτική έπαιξε τα δικά της παιχνίδια. Δύο κολλητοί φίλοι, προερχόμενοι από τον ίδιο πολιτικό χώρο, που και οι δύο έχουν χαρακτηριστεί «αντάρτες» να διεκδικούν αυτοδιοικητικό ρόλο κάτω από την ίδια σκέπη, την σκέπη του «Καλλικράτη», με την διαφορά όμως πως αυτή τη φορά ήταν... απέναντι. Ήταν όμως πράγματι... απέναντι; Φαινομενικά ναι. Όσοι είναι σε θέση να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, υποστηρίζουν πως η διαφαινόμενη αντιπαλότητα των δύο ανδρών, ήταν για τα μάτια του κόσμου, και για να ακριβολογούμε, για τα μάτια του πολιτικού κόσμου. Και οι δύο ήταν πεπεισμένοι πως θα μπορούσαν να καταφέρουν να κατακτήσουν τον στόχο που ο καθένας τους είχε βάλει. «Χωρίζουμε τώρα, και βρισκόμαστε αργότερα» θα μπορούσε να είναι το κοινό μυστικό τους σύνθημα.
Τατούλης και Σμυρνιώτης, ρίχνονται στην μάχη. Ο πρώτος σαν ανεξάρτητος υποψήφιος Περιφερειάρχης στηριζόμενος από ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, και ο δεύτερος σαν υποψήφιος Δήμαρχος με το χρίσμα της ΝΔ. Η μοίρα που εξακολουθεί να μην θέλει χωρισμένους τους δύο φίλους, έχει γι’ αυτούς κοινά σχέδια. Στον πρώτο γύρο των Περιφερειακών εκλογών, δίνει πρωτιά στον Τατούλη, και το ίδιο κάνει και για τον Σμυρνιώτη στις Δημοτικές εκλογές. Όσοι περιμένουν να χάνει ο ένας και να κερδίζει ο άλλος, αρχίζουν να σφίγγονται. Ο δεύτερος γύρος είναι και ο καθοριστικός, για το αν τα όνειρα του Τατούλη και του Σμυρνιώτη θα πάρουν σάρκα και οστά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, η κοινή μοίρα τους δεν λέει να τους εγκαταλείψει. Τους θέλει και τους δύο νικητές, αλλά όχι και τόσο εύκολα. Τον έναν τον ακολουθεί μέχρι το τέλος σε απόσταση αναπνοής ο Δράκος και τον άλλον ο Παυλής. Ιδρώνουν μέχρι να τα καταφέρουν, αλλά τα καταφέρνουν. Περιφερειάρχης ο ένας, Δήμαρχος ο άλλος. Ο Σμυρνιώτης, όταν πλέον τα αποτελέσματα είχαν κριθεί, σε δηλώσεις που κάνει στους δημοσιογράφους, μεταξύ άλλων, σε ερώτηση που του κάνουν για την νίκη του Τατούλη λέει: «Συγχαρητήρια για την νίκη του, και εύχομαι να έχουμε μια καλή συνεργασία».
Αυτή την στιγμή, κανείς δεν πιστεύει, είτε ανήκει στο ΠΑΣΟΚ είτε στη ΝΔ, ότι η συνεργασία του Τατούλη και του Σμυρνιώτη δεν θα είναι από καλή έως άριστη. Για τα αμέσως επόμενα χρόνια, ο Σμυρνιώτης θα επιχειρήσει να κουμαντάρει τον Δήμο της Τρίπολης, και για να τον κουμαντάρει καλά θα χρειαστεί την βοήθεια του Τατούλη, ο οποίος Τατούλης θα του την παρέχει απλόχερα, για πολλούς και διάφορους λόγους. Βοηθώντας την Τρίπολη αλλά και την Αρκαδία ευρύτερα, ισχυροποιεί εκ νέου την πολιτική παρουσία του στα πάτρια εδάφη, κάτι που θα του φανεί χρήσιμο σε μελλοντικές του κινήσεις και ενέργειες. Με λίγα λόγια ο Τατούλης αποκτά και πάλι παρεμβατικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα του νομού και θα είναι ο «άνθρωπος-κλειδί» για πολλά πράγματα.
Για να επανέλθουμε όμως στην περίπτωση του Σμυρνιώτη, η ερώτηση είναι, αν ο δικός του δρόμος από δω και πέρα, θα είναι εύκολος ή διάσπαρτος από... νάρκες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εύκολος δρόμος, δεν πρόκειται να υπάρξει γι’ αυτόν. Αυτό που μένει να δούμε είναι το αν οι νάρκες που θα βρει μπροστά του, θα έχουν γαλάζια ή πράσινη απόχρωση, και το κατά πόσο θα μπορέσει να τις εντοπίσει και να τις εξουδετερώσει, πριν αυτές εκραγούν. Η προσωπική μας εκτίμηση είναι ότι ο Σμυρνιώτης σαν αυτοδιοικητική παρουσία, έχει αρκετά πλεονεκτήματα. Έχει όμως ένα μειονέκτημα. Επειδή και λόγω χαρακτήρα, δεν θεωρείται άνθρωπος της συνωμοσιολογίας, και επειδή δεν έχει θητεύσει σαν πρωταγωνιστής στον βαθύτερο και σκοτεινό κόσμο των παρασκηνίων, δυσκολεύεται να διακρίνει, παγίδες, νάρκες, μπανανόφλουδες κα τα σχετικά. Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να ξεκινήσει μερικά ταχύρυθμα μαθήματα, όσο είναι ακόμα νωρίς. Τώρα, το ποιοι θα πρέπει να του κάνουν τέτοιου είδους μαθήματα, δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα του το πουν. Ας τους βρει ο ίδιος. Επίσης, όλα δείχνουν ότι ο συμπαθής Γιάννης, θα βρίσκεται από δω και πέρα, κάτω από το μικροσκόπιο του τοπικού κομματικού μηχανισμού, και όλες του οι κινήσεις θα καταγράφονται και θα ερμηνεύονται κατά το δοκούν από τον «γαλάζιο big brother». Κι όταν σε παρακολουθεί ο «big brother» δεν είναι δύσκολο να βρεθείς από την μια στιγμή στην άλλη, σαν προτεινόμενος για αποχώρηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου