Υποκρισίες

Πολύς ο λόγος τώρα τελευταία για τη λεγόμενη «Εβδομάδα Ελεύθερης Πρόσβασης στην Υγεία», έτσι χαρακτήρισε την εβδομάδα  από 22-28/11/2010 η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας. Σε αυτήν αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και ο Πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Αρκαδίας χθες το μεσημέρι.

Και δεν διαφωνεί  κανείς, εκ πρώτης όψεως, με αυτές τις επιλογές.  Το θέμα είναι πως νομιμοποιούμαστε να ονοματίζουμε τέτοιες εβδομάδες, εμποδίζοντας την είσπραξη χρημάτων από τα εντεταλμένα εισπρακτικά όργανα της πολιτείας. Γιατί με αυτή τη λογική θα μπορούσαμε να έχουμε και μια εβδομάδα ελεύθερης πρόσβασης στο ηλεκτρικό ρεύμα, άλλη μία στις αστικές συγκοινωνίες, άλλη στο μετρό, άλλη στο τραμ  και πάει λέγοντας.  Επόμενο είναι  αφού σ’ αυτή τη χώρα «νόμος είναι το δίκιο του καθενός», γιατί η δημόσια περιουσία να μην είναι των νοσοκομειακών γιατρών, ή των ΔΕΗτζίδων ή των αυτοκινητιστών κλπ;

Το ερώτημα που μπαίνει, κατόπιν αυτού, είναι: Αν η πληρωμή των τριών ευρώ θεωρείται δυσβάστακτη, τότε  τα φακελάκια των πεντακοσίων ή χιλίων ευρώ τι είναι; Απλή υπόθεση; Όχι, βέβαια; Ας μη εθελοτυφλούμε, και ας δούμε την πραγματικότητα. Η υποκρισία είναι φανερή και έγκειται στο γεγονός ότι αυτοί που τσεπώνουν τα μεγάλα ποσά είναι μέλη του ίδιου σωματείου με εκείνους που κάνουν μεγάλη φασαρία για τα τρία ευρώ. Και μπορεί να καταδικάζεται το φακελάκι ως παράνομη μέθοδος χρηματισμού των γιατρών,  όμως σημασία θα είχε ο αγώνας των συνδικαλιστών να ήταν το ίδιο ή και μεγαλύτερος από  αυτόν που δίνουν για τις εφημερίες, σήμερα.

Ας μην ρίχνουμε τα βάρη  μόνο στην πολιτεία σήμερα.    Τι να σου πρωτοκάνει κι αυτή;  Κομμάτι της  είναι και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που διυλίζουν τα τρία ευρώ και καταπίνουν τα χίλια. Δεν μπορεί να πέφτουν τα φακελάκια σαν βροχή και οι ευαίσθητοι συνδικαλιστές να διαπιστώνουν πόσο κακός είναι ο κόσμος και το καπιταλιστικό σύστημα που σπρώχνει τους ασθενείς να πληρώνουν τρία ευρώ και τους συναδέλφους τους γιατρούς να παίρνουν χίλια κάτω από το τραπέζι. Δεν μπορεί να μην ξέρουν, διότι βοά η οικουμένη.

Η χαμένη αξιοπιστία δεν κερδίζεται με την υπεράσπιση  των τριών ευρώ αλλά των πεντακοσίων και βάλε…