να μην αναφερθώ και πάλι στο... χαμόγελο της Τζιοκόντας, όπως εμφανίζεται σχεδόν καθημερινά σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι και παγώνει, ουπς!, συγγνώμη!, φτιάχνει την διάθεση των τηλεθεατών, αφού φέρνει το... νέο και άφθαρτο και αγνό και αμόλυντο και καθάριο και ανιδιοτελές στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Και να κήρυγμα για την «ανεξαρτησία γνώμης» των βουλευτών, να (εκ)δηλώσεις... εκτίμησης για τον ωραίο και (προς στεναχωρίαν της) ισοϋψή της Αντώνιο (θα τον ήθελε μάλλον στο μπόι του Σημίτη, άντε του Καραμανλή του Β’, για να τον ορά και κυριολεκτικά αφ’ υψηλού), να πόνος και δάκρυα για τα δεινά των ανέργων και των μικροσυνταξιούχων, ιδού και η επιθυμία της να γίνει αρχηγός Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπως έγινε το 1993 και ο μεγάλος αντίπαλος... Μόνο που αυτός σχημάτισε Κ.Ο. και έγινε αρχηγός κόμματος στο Κοινοβούλιο έπειτα από εκλογές.Στοίχημα ότι η Κυρία θα αποκτήσει την πολύτιμη δεκάδα πριν από τις εκλογές, μέσω «ελευθεροφρόνων» βουλευτών που «απελευθερώνονται» από τον αυταρχικό Αντώνιο και προσφεύγουν στην δημοκρατική Θεοδώρα... Άμα πια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου