Μάλιστα, από τη μία Κυριακή στην άλλη, υπήρχαν διαφορετικά νοήματα στις ψήφους του ελληνικού λαού. Την πρώτη Κυριακή ο κ. Α. Σαμαράς είπε ότι το 75% της Αττικής ψήφισε αντιμνημονιακά, την επόμενη Κυριακή όμως μίλησε για τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών. Γενικά, υπήρχαν ετερόκλητα μηνύματα για το ίδιο αποτέλεσμα, ανάλογα με αυτό που βόλευε το εκάστοτε πολιτικό κόμμα.
Τελικά, μήπως οι αριθμοί και οι προτιμήσεις των ψηφοφόρων σε αυτές τις εκλογές μπορούσαν να μετρηθούν με διάφορους τρόπους; Μήπως κάθε τοπική κοινωνία είχε ξεχωριστά διακυβεύματα (βλέπε ποσοστά Χρυσής Αυγής σε περιοχές κοντά στον Αγ. Παντελεήμονα στην Αθήνα, βλέπε ποσοστά Τατούλη στην Αρκαδία); Μήπως ψάχνει τις λύσεις στους μη πολιτικούς ή στους μη επαγγελματίες πολιτικούς (βλέπε εκλογή Καμίνη στην Αθήνα);
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα αποτελέσματα που έβγαλαν οι κάλπες, όμως αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί με τίποτα είναι η αποχή. Αλλού πολύ υψηλή, αλλού λιγότερο, αλλά πάντα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εκλογική διαδικασία, η αποχή είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο. Σε αυτές τις εκλογές εκφράστηκαν οι μη ψηφοφόροι εμφατικά όσο ποτέ. Οι απέχοντες από την κάλπη έδειξαν ότι απουσιάζει η ελπίδα, κάτι που πρέπει να διαβαστεί συστηματικά και βαθιά.. κάτι που πρέπει να σχεδιαστεί επί χάρτου, γιατί η ελπίδα του λαού είναι αυτή που θα ζωντανέψει όταν εμφανιστεί το όραμα, το στίγμα..
Ναι «μπήκαμε» στο μνημόνιο, ναι το κάνουμε για να σώσουμε την πατρίδα και την οντότητά μας, ναι θυσιάζονται γενιές γι’ αυτό, αλλά γίνονται όλα υπό το πρίσμα ενός σχεδίου δράσης αναγέννησης, που έχει αρχή, τέλος, μέση.. Ένα σχέδιο που δεν είναι ανάγκη να είναι απλά αποδεκτό, αλλά να προσδίδει το μείγμα της πολιτικής ατζέντας για τη χώρα και τον τόπο, όπου θα ακουμπάμε τα όνειρά μας και θα εναποθέτουμε την ελπίδα.. http://openpolitics.posterous.
open politics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου