Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας της θητείας, μίλησε μεταξύ άλλων για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα. Το δημόσιο στην Ελλάδα, όντως νοσεί και χρειάζεται εξυγίανση. Νοσεί από την γραφειοκρατία, από το ρουσφέτι, από το αντικοινωνικό πρόσωπο (ή απρόσωπο) που πολύ συχνά έχει. Μήπως όλα αυτά υποσχέθηκε να αλλάξει η δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Φυσικά και όχι.
Το ελληνικό δημόσιο παρουσιάστηκε ως υπερτροφικό, δυσλειτουργικό και υπερβολικά δαπανηρό. Τα ΜΜΕ φρόντισαν να βοηθήσουν, όπως μπορούσαν προς αυτή την κατεύθυνση, βομβαρδίζοντας τους τηλεθεατές με σωρεία «αποκαλυπτικών» ρεπορτάζ. Παρουσίασαν εντέλει ένα δημόσιο τομέα, λίγο πολύ υπεύθυνο για την χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. Άρα ένας δρόμος υπήρχε, η συρρίκνωση αυτού του υπερτροφικού τέρατος. Αν δηλαδή σε έναν οργανισμό έχεις κακά σπυριά, αρχίζεις να τον ακρωτηριάζεις και βαφτίζεις θεραπεία τον ακρωτηριασμό αυτό.
Πώς γίνεται τώρα ο δημόσιος τομέας να έχει μονίμως ελλείψεις σε προσωπικό (νοσοκομεία, σχολεία κ.ά) και συγχρόνως να είναι υπερτροφικός; Γίνεται, όταν το ψέμα σέρνει το χορό και οι αποδέκτες του το καταπίνουν αμάσητο, από συνήθεια. Το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνολικού πληθυσμού της χώρας βρίσκεται στο 6,6% στην Ελλάδα, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στη Γαλλία βρίσκεται στο 8,8%, στη Βρετανία στο 9,6% και στη Δανία στο 16%. Και για να πάμε και ένα βήμα παραπέρα, οι αντίστοιχοι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στις χώρες αυτές (εξετάζοντας τον βασικό μισθό) είναι στα 1000 στη Βρετανία, στα 1300 στη Γαλλία και στη Δανία στα 2100, ενώ στην Ελλάδα φτάνει μόλις μετά βίας στα 750.
Προκύπτει λοιπόν από τη σύγκριση με κάποιες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, ότι το ελληνικό δημόσιο είναι σαφώς φτωχότερο. Συνεπώς, ο μοναδικός λόγος να γίνεται όλος αυτός ο ντόρος, δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιθυμία διάλυσης του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα. Αποδιοργανώνοντας το δημόσιο τομέα, δημιουργείς φιλετάκια έτοιμα προς πώληση στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Έτσι τα πιο κερδοφόρα κομμάτια ολόκληρων οργανισμών που επί χρόνια στήθηκαν και λειτούργησαν με δημόσιες δαπάνες, θα μπορούν να πουληθούν σε ντόπιους και μη καπιταλιστές.
Κάπου μέσα σε όλο αυτό το αλισβερίσι έρχονται να μπλεχτούν και οι εργαζόμενοι. Οι πρώτοι και οι πλέον εύκολοι στόχοι είναι οι εργαζόμενοι με συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, οι συμβασιούχοι, οι εργαζόμενοι με προγράμματα stage. Δηλαδή, όλοι όσοι δεν έχουν πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Και σε αυτό το μέτωπο, η κυβέρνηση φρόντισε εξαρχής να θολώσει το τοπίο και να ρίξει λάσπη. Τα ΜΜΕ για άλλη μια φορά στάθηκαν αρωγοί στην προσπάθεια του κυβερνώντος κόμματος, εξηγώντας με μια υπερπληθώρα από ρεπορτάζ πως κάποιες χιλιάδες εργαζομένων στον δημόσιο τομέα βρήκαν δουλειά χάρη στο γλείψιμο, το μέσον, το βύσμα και τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων.
Η απάντηση της κυβέρνησης: Απολύσεις για τις προαναφερθείσες αδύναμες ομάδες-κατηγορίες εργαζομένων σε συνδυασμό με μειώσεις και περικοπές για τους μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου. Για άλλη μια φορά φωνάζει ο κλέφτης κι ο εργαζόμενος πληρώνει τα κλεμμένα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εισέρχεται το νέο δόγμα της κυβέρνησης που βρίσκει δυστυχώς πολλούς αποδέκτες. Το δόγμα της αξιοκρατίας.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση λοιπόν, ο μόνος τρόπος ώστε να εξυγιανθεί το δημόσιο είναι να ληστευθούν ακόμη περισσότερο οι μόνιμοι εργαζόμενοι και να απολυθούν όσοι δήθεν το λήστευαν, βρίσκοντας προσωρινή απασχόληση σε αυτό μέσω μη αξιοκρατικών διαδικασιών. Η λύση για πάσα νόσο είναι η αξιοκρατία. Τι θα πει όμως αυτό; Το κράτος των «άξιων» μήπως; Και ποιος είναι αυτός που θα κρίνει ποιοι είναι άξιοι και ποιοι όχι; Οι υποτελείς του κεφαλαίου; Οι κρατικοί λειτουργοί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου