Αγαπητέ κύριε Αϊ-Βασίλη. Το ξέρω ότι εσύ κι εγώ διαφέρουμε σε πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, εσύ φοράς κόκκινη στολή, ενώ εγώ γαλάζια. Εσύ είσαι υψηλών τόνων και πολλών κιλών, ενώ εγώ χαμηλών τόνων και λίγων κιλών. Παρ’ όλα αυτά, από μικρό παιδάκι, σε είχα πάντα μέσα στην καρδιά μου. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μέσα στην καρδιά μου δεν είχα μόνο εσένα αλλά και έναν άλλο Άγιο. Τον Αϊ-Πέτρο Τατούλη. Προς στιγμή, και χωρίς να το καταλάβω, έβαλα κι έναν τρίτο: Τον Δράκο! Όμως αυτό, ήταν κάτι το στιγμιαίο. Κάτι σαν… προεκλογικό μουσικό διάλλειμα. Μετά τις εκλογές, όλα επανήλθαν, στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς. Θα σου εξομολογηθώ και κάτι ακόμα. Φέτος έπιασα τον εαυτό μου να είναι ολίγον τι μπερδεμένος. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν θα έπρεπε να στείλω σε σένα γράμμα, ή στον Πέτρο. Άγιος εσύ, Άγιος και ο Πέτρος. Οικουμενικός Άγιος εσύ, Περιφερειακός Άγιος ο Πέτρος. Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισα να κάνω το εξής: Να στείλω γράμμα σε σένα, για να σου ζητήσω ένα δώρο, το οποίο δώρο δεν θα είναι για μένα, αλλά για τον απερχόμενο Νομάρχη Αρκαδίας, κύριο Κωνσταντόπουλο: Ένα ζευγάρι ζεστές παντόφλες. Θέλω λοιπόν να μου τις στείλεις, και όταν θα τις παραλάβω θα σπεύσω να τις παραδώσω ιδιοχείρως στον κύριο Δημήτρη. Όσο για μένα, δεν θέλω δώρο από σένα. Θα αρκεστώ σε αυτά που θα μου στείλει ο κύριος Τατούλης. Ευχαριστώ πολύ και χρόνια πολλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου